Bron: Lonely planet Road Trip - Route 66 ]
Deze dag staan we vroeg op. Vandaag is de grote dag, inpakken hoeven we niet meer te doen, we hebben alles al klaar staan. Ik bak nog snel een eitje wat ik maar half op eet. Esther en d'r toenmalige vriend brengen ons naar Schiphol. Esther doet dit maar al te graag, het feit dat ze mijn auto de komende twee weken kan rijden in de tijd dat we weg zijn heeft daar natuurlijk niets mee te maken. De rit verloopt soepel en voor schiphol laden we onze koffers uit en nemen we afscheid.
We lopen een grote hal binnen en zoeken waar we onze bagage kunnen inchecken. De vliegtickets heb ik al uitgeprint en het inchecken is zo gebeurd. Het blijkt dat we met zesendertig kilo meer dan driekwart onder de toegestane norm zitten. We kunnen ook al door de paspoort controle. We lopen door een detector en onze handbagage wordt gescand. We hebben nog veel tijd dus struinen we de verschillende winkeltjes in de taxfree zone wat af. En wonder boven wonder, net nu ik er totaal niet naar op zoek ben, kom ik de trainingsbroek tegen die ik al een tijd zoek. Hij blijkt perfect te passen en ik koop 'm dan ook meteen. Petra koopt in een andere winkel een tasje voor de camera. Ook kopen we nog wat te lezen en te eten voor in het vliegtuig. We maken nog een stop bij de Mac en ik neem me plechtig voor om in Amerika maar één keer langs de Mac te gaan, en alleen omdat Petra dat wil.
Ik ben niet al te zenuwachtig hoewel het vooruitzicht van het vliegen me niet aanstaat. Ik ben toen ik veertien was ooit naar Canada gevlogen en die vlucht was niet echt een succes in mijn beleving. Maar ik heb pilletjes tegen de luchtziekte en ik kijk toch wel uit naar de vakantie, echter niet de vliegreis. De reis blijkt mee te vallen, het is vooral saai eigenlijk. De mp3 speler die ik heb meegenomen komt niet eens boven het geluid van de airco uit en de reis brengen we door met lezen, tv kijken en ons een beetje vervelen.
Negen uur later landen we. De reis viel me mee dus die hindernis is al genomen. Wel moeten we nog een onze bagage ophalen, de gereserveerde auto ophalen en naar het hotel dus we zijn er nog lang niet maar tot dusver valt het mee. Bij de douane moeten we onze foto laten nemen door iets wat lijkt op een veredelde webcam en worden onze vingerafdrukken genomen. Als dat is gebeurd kunnen we zonder vragen doorlopen. Bij de bagageband zien we onze koffers al snel. Het is erg druk bij de band en als ik onze koffers van de band haal trek ik twee mensen bijna omver. Met een excuus lopen we verder. We lopen langs twee politieagenten die wat stoer voor zich uit zitten te kijken. Aan een lijn een piepklein hondje wat er lachwekkend uiziet als je naar die stoere kerels kijkt. Later heb ik vernomen dat die honden moeten zoeken naar groenten en bederfelijke waar. Niet naar drugs zoals ik dacht.
We staan binnen een mum van tijd buiten en je krijgt helemaal niet de indruk dat het Chicago O' Hare één van de grootste luchthavens van de Verenigde Staten is. Buiten aangekomen zien we net een Herz bus vertrekken en moeten wachten tot er weer een langskomt. We zien ondertussen busjes van andere verhuurbedrijven maar onze bus laat nog even op zich wachten. Dat geeft ons de tijd om wat rond te kijken. Hoewel het allemaal wat ruimer is, de wegen breder en de auto's groter, zie ik nog niet zo veel verschil met Nederland. Petra sms'ed de moeders dat we veilig zijn aangekomen en na een kwartier of wat komt de Herz bus langs. We worden verwelkomd door een neger die zo uit een speelfilm gestapt kan zijn. Dik, vriendelijk, en tsja, typisch Amerikaans dus. Wij sjouwen onze koffers in de bus en worden naar het verhuurbedrijf gebracht wat niet ver rijden is. Daar worden we geholpen door een vriendelijke oudere dame, eerst blijkt de auto die wij besteld hadden niet op voorraad maar gelukkig is er net een Towncar met navigatie binnengebracht. Thuis kreeg ik de koffers net in mijn Golf geperst als ze op hun kant lagen. Hier passen de koffers staand erin en hou je nog ruimte waar je makkelijk nog twee koffers zou kunnen plaatsen.
En dan moet ik met die enorme bak gaan rijden. Ik krijg een crash course automaat rijden omdat ik daar om vraag maar verder moet ik me maar zien te redden. Met het achteruit rijden verwar ik de koppeling met de rem en we maken meteen onze eerste noodstop. Op de snelweg is het filerijden en dus heb ik genoeg tijd om te wennen. Het rijden blijkt mee te vallen, maar omdat ik erg moe ben en moeite heb me te concentreren blijf ik wel op dezelfde strook rijden. Vanaf het vliegveld is het vierentwintig kilometer naar het hotel rijden. Hoe de afritten zijn aangegeven, het verkeersgedrag en de borden, het is net allemaal iets anders. We zijn erg blij dat we toch een navigatiesysteem erbij gepakt hebben want anders waren we echt verloren geweest. Ondanks het navigatiesysteem rijden we toch twee keer verkeerd maar hervinden ons ook snel weer.
De binnenstad van Chicago is vooral eenrichtingsverkeer en erg relaxed voor zo'n grote stad. Nog een hindernis dient zich aan als we de auto moeten parkeren in de parkeergarage bij het Hilton. Nog niet volledig gewend aan het automatisch schakelen blijkt heuvel op lastiger dan ik dacht. Dat, met de nauwe (bijna on-Amerikaans aandoende) smalle doorgang in de parkeergarage waar ik doorheen moet manoeuvreren met een (heel erg grote Amerikaans aandoende) auto, levert en van de laatste zweetmomenten op van die dag.
Als we 'm dan eindelijk geparkeerd hebben moeten we alleen nog uitvinden hoe we de auto moeten uitzetten. Gewoon de sleutel omdraaien blijkt niet te werken. Na enkele minuten stuntelen kom ik erachter dat je de auto eerst in P moet schakelen, waar P voor Park staat. En met dat laatste probleem opgelost besluiten we het autogedeelte van die dag definitief.
In het Hilton binnengekomen lopen we door een prachtige lobby naar de incheckbalie. Een restaurant, een bar en een loungehoek waar je op een groot plasmascherm sport kan kijken vallen me zo in het voorbijgaan op. We hebben kamer 2170 toegewezen gekregen en ik vraag in de uitgestrekte gang naar de route van onze kamer aan, weer een typische, forse, Amerikaans uitziende neger. Ik krijg een verbaasd gezicht als ik vraag waar we precies moeten zijn op de tweede verdieping. 'Sir, it's on the twenty-first floor' krijg ik als antwoord. Het blijft even wennen.
Wij komen uiteindelijk in een prachtige kamer. Als ik nog twijfelde over op welke verdieping we zitten wordt die twijfel als ik naar buiten kijk weggenomen. We kunnen jammer genoeg niet te lang rusten op onze hotelkamer. De reis naar het hotel, het inchecken en uitladen duurde langer dan we gedacht hadden. En de Doors, het concert waar we die avond heen gaan, begint al om acht uur. Ik kan geen telefoonnummer achterhalen dus we gokken erop dat als we om acht uur aankomen we nog op tijd zijn, het is zowiezo niet uitverkocht staat op de site dus we gokken erop dat ze onze kaarten zowiezo wel langer zullen vasthouden.
We pikken nog een uurtje slaap mee. Daarna staan we op, misschien nog vermoeider dan voordat we gingen liggen. We besluiten in het hotel te eten, dat scheelt ook weer tijd. We gaan aan een tafeltje zitten waarop onze ober (die ook een tijd in Nederland heeft gewoond blijkt later) automatisch aanneemt dat we toeristen zijn en vraagt waar we vandaan komen. We eten spaghetti en ik neem er een Heineken bij. Amerikaans bier smaakt echt naar lauw water dus ik kom absoluut niet in de verleiding om het lokale bier te proberen. Na gegeten te hebben pakken we voor het hotel een taxi. Een taxi krijgen is niet moeilijk want er staat een rij van minstens negen taxi's. Het Congress Theatre blijkt toch verder dan je zou denken als je de kaart erbij pakt maar met de taxi zijn we er binnen 15 minuten. Een gelijk aantal dollars later stappen we uit voor het Congress Theater.
[ Het was wel heel toevallig dat we die avond naar een concert gingen van de Doors. De dag dat we onze reis hadden geboekt had ik een mailtje gekregen (ik zit bij een of andere mailinglijst) dat The Doors een paar shows hadden gecanceled en dat er een optreden was bijgekomen. Dat was in Chicago de dag dat we zouden aankomen. ]
Binnen komen we in een soort van (naar later blijkt) voorportaal en in een gangetje heeft men een paar tafeltjes tegen elkaar geschoven en daar kun je je kaartjes kopen. Het doet me een beetje denken aan de open podiums en groepenpresentaties die ik presenteerde met Soulex. Het zit er in ieder geval niet uit als of er hier vaak concerten worden gegeven.
Als ik mijn naam zeg en mijn paspoort laat zien ter identificatie (de kaartjes zijn al betaald per creditcard) zie ik nieuwsgierige blikken en de dames weten meteen welke kaartjes bij onze namen horen. Ik vraag me af wat ze denken, misschien wel dat we speciaal hiervoor naar Amerika zijn gekomen.
[ The Congress Theater, with its 2890-seat auditorium, is one of the most intact surviving neighborhood movie "palaces" in Chicago dating from the boom years of the 1920's. It is one of the last remaining theaters associated with Lubiner & Trinz, the operators of one of Chicago's largest chains of "moving picture theaters" during the 1920's.
Bron: congresschicago.com ]
Als we de lobby binnen lopen komen we in een zaal die je niet zou verwachten na het schamele gangetje waar we net uitkomen. Ik had al een keer de website van het Congress Theater bekeken dus wist wel een beetje wat we konden verwachten maar ik was toch onder de indruk van de grote lobby met haar twee grote trappen die naar het balkon liepen.
??????????????????
We kijken even naar de merchandise terwijl we naar de nog vrijwel lege zaal lopen maar echt iets van onze gading zien we niet. Jammer want een shirt van een band vind ik altijd wel leuk, maar dan moet het er natuurlijk wel leuk uitzien. De zaal waarin we uitkomen is prachtig. De vloer loopt schuin naar beneden en het plafond is erg hoog. De muren zijn versierd met houtsnijwerk en ook het podium is met houten versierselen omlijst. Het podium is echt een podium wat je in een oud theater mag verwachten en achter in de zaal staan stoelen. Ook is boven ons een hoog balkon dat tot de helft van de zaal uitstrekte. De zaal is slechts matig verlicht met sfeerverlichting en alle foto's die ik maak mislukken dan ook.
We gaan voor het podium staan, achter een ruimte die is ingericht als vip ruimte voor mensen die ipv de 50 dollar meer dan 175 dollar betaalden voor een kaartje. Houten stoeltjes staan opgesteld terwijl de rest van het publiek staat (of als ze zitten zijn achteraan in de zaal van die luxe theaterstoelen). Dan voel je je volgens mij toch wel lullig en ik ben stiekem blij dat ze al uitverkocht waren toen wij er achter kwamen dat je ook vip tickets kon bestellen. Het enige voordeel van de vip tickets dat ik zag was een meet en greet met de band. Maar met hoe de dag tot dan toe is verlopen en met de tijdsdruk ben ik blij dat we dat niet hebben gedaan.
We blijven vooraan staan bij de hekken en hebben goed zicht op het podium. Niet zo heel veel later beginnen de Doors te spelen. We zijn al bijna een heel etmaal op maar krijgen bij de klanken van Peace Frog, gevolgd door Break on Through hernieuwde energie. We hebben ze in deze samenstelling al een keer zien spelen op Bospop. Dat was toen keigaaf geweest en dat is het deze keer ook. Ian Astburry heeft zich meer en meer losgemaakt van zijn Jim Morisson complex. Hij is nu meer zichzelf dan de eerste keer dat we ze zagen. Geen nieuwe nummers passeren de revue maar wel alle oude klassiekers. Ray en Robby zijn erg goed op elkaar ingespeeld en hun enthousiasme is erg aanstekelijk. Je merkt dat sommige onderwerpen zoals hun anti-Bush houding en pro-blowen nog steeds erg controversieel zijn in Amerika. Vooral als Bush wordt geadresseerd door ray Manzerek levert dat zowel applaus als boe-geroep op. Na een tijdje ga ik wat drinken halen. Ik moet eerst me legitimeren voordat ik alcohol mag halen. Als ik terug kom heeft niemand mijn plekje vooraan ingepikt en ik kan zo weer naast Petra vooraan gaan staan.
Tegen het einde van het optreden gaan we naar het balkon. Daar gaan we zitten en dat blijkt funest. De reis, de indrukken, het slaapgebrek, dat alles eist zijn tol. Net voor het einde van het optreden pakken we een taxi terug. Door de donkere straten van Chicago flitsen de neonlichten en de skyline met haar wolkenkrabbers aan ons voorbij. Naar buiten kijkend naar de wolkenkrabbers doet het allemaal wat onrealistisch aan. De terugreis duurt korter wat er op wijst dat de eerste taxichauffeur heeft omgereden. Deze taxichauffeur wil ons meer laten betalen dan op de wijzer staat. Deze twee zouden typerend blijken voor alle taxichauffeurs die we later zouden ontmoeten. Ik rekende het bedrag wat op de meter stond af en we verlieten de taxi en liepen naar onze hotelkamer. Petra viel meteen in slaap en ik zette nog even de foto's erop en schreef wat op voor mijn verslag. Niet lang erna volgde een welverdiende slaap na 24 uur te zijn wakker geweest