Het ontbijt was een gratis 'continental breakfist'. Dat betekende boterhammen met beleg en geen van dat alles wat Petra ondertussen stiekem best wel lekker was gaan vinden. De kamer waarin het ontbijt werd geserveerd was kleiner dan de hotelkamer waarin we hadden geslapen. We aten snel en waren er niet rouwig om te vertrekken.
Toen we wegreden zagen we dat het hotel langs een adult bar lag, iets wat ons gisteren niet was opgevallen. Toen we de buurt uitreden zagen we nog een aantal van dit soort gelegenheden. Ook zagen we veel louche pawnshops, sommige met borden die lieten weten dat zij de plek waren waar je moest zijn als je een familielid of vriend in de gevangenis had zitten, die op borgtocht moest worden vrijgelaten, en je het geld niet kon opbrengen. Wat ons ook opviel was de hoeveelheid kerken. Ik las ooit dat in Oklohoma meer kerken staan dan sommigen in hun hele leven te zien krijgen en ik kon me er nu zeker wat bij voorstellen. We vonden beide Oklahoma de minste staat tot nu toe.
De reis van vandaag bedroeg meer dan vierhonderd kilometer en dat zijn grote afstanden met de lage minimum snelheid en de verkeersregels in Amerika. We zouden vanuit Oklohoma de grens met Texas passeren en overnachten in Amarillo. Ik nam al vroeg een aspirientje tegen mijn opkomende hoofdpijn, te weinig slaap en veel uren achter het stuur eisten hun tol en die gewoonte die ik zou doortrekken naar de volgende dagen.
De eerste stop die we maakten was bij een benzinestation bij een exit van de snelweg. Het zag er verlaten uit, de sign die de benzineprijzen moest aangeven had bijna geen letters meer en een verroeste truck stond aan de kant. Ik wilde eerst doorrijden omdat ik dacht dat het gesloten was maar er stond wel een bordje met 'open' voor het raam dus parkeerde ik voor en liep de store binnen.
Binnen moest ik wennen aan de schemer. Buiten scheen de felle zon maar binnen waren de ramen half afgedekt en lampen zag ik niet. Overal stonden producten en dingen opgestapeld waarvan ik de helft niet eens kon thuisbrengen door het slechte licht. Er zat een vrouw achter de toonbank en een oud opa'tje zonder gebit met een blik bier. Het was nog geen elf uur in de ochtend. Ik kocht een Pepsi Max (Coca Cola was er niet) en controleerde voor de zekerheid de houdbaarheidsdatum. Die was er in ieder geval nog niet overheen. Dat viel me mee want alles hier binnen zag er uit alsof het er al eeuwen stond. Ik vroeg waar de wc's waren en ik kreeg als antwoord 'In the Back' met een handgebaar naar een donker gangetje. Ik liep er door heen en kwam in een kamertje waar een dikke jongen uitgezakt op een bank zat tv te kijken. Volgens mij was het hun huiskamer en woonden ze ook hier met de hele familie. De wc bleek een hok met een wc pot te zijn zonder bril en toe aan een goede schoonmaakbeurt. Op de achtergrond hoorde ik de tv, een of andere talkshow stond op. Ik kon me opeens de verhalen van inteelt en slasher films als 'Wrong Turn' en de 'Texas Chainsaw Massacre' weer voor de geest halen. Ik was blij toen ik de zon weer in mijn gezicht voelde schijnen toen ik naar buiten stapte. Toen we wegreden viel het me op dat de slangen niet aan de pompen bevestigd waren. Je kon hier waarschijnlijk niet eens tanken.
In Oklahoma waren er geen bordjes die in Illinois zo mooi de oude Route 66 hadden aangegeven maar we konden met het Neverlost systeem en onze boeken het toch aardig volgen. Wel kwamen we tot de conclusie dat hier de oude route, behalve vlakker wordend landschap en veel rode klei, niet zo veel te zien gaf dus deden we maar weer een stukje snelweg. Daarna namen we weer een stukje landweg maar we waren in dubieu of het Route 66 was of gewoon een oud stukje weg maar het bood een welkome afwisseling op de snelweg.
Onze tweede stop die dag was bij een restaurantje. Ik pakte weer eens spaghetti en wat Petra had weet ik niet meer. We werden bediend door een meisje dat met veel interesse ons gadesloeg. Later bekende ze dat ze de hele tijd extra langzaam onze tafel passeerde om ons Nederlands gebabbel op te vangen want dat vond ze toch zo leuk. Ze vroeg ook waar we vandaan kwamen en was heel nieuwsgierig alhoewel ze dat heel onbeleefd van zichzelf vond en ik het gevoel had dat ze nog veel meer had willen vragen. Ik denk dat de mensen hier helemaal niet zo vaak buitenlandse toeristen zagen als andere plekken waar we doorheen waren gekomen. Toen we weggingen wenste een van de andere oudere serveersters ons een safe and lovely trip waar dat ook heen mocht gaan. Waarschijnlijk was er in de keuken veel over ons gebabbeld want iedereen van het personeel zwaaide ons uit en zei gedag.
De farms maakten plaats voor ranches en beboste heuvels maakten plaats voor gras en uitgestrekte vlakten. Iets wat me ook opviel, toen we over kleine landweggetjes reden in de grote uitgestrekte Texaanse vlaktes, was dat als je een enkeling in een pick-up tegenkwam, er altijd vriendelijk gewuifd werd. De bomen die we tegenkwamen leken allemaal naar rechts gegroeid te zijn. Misschien waaide de wind altijd vanuit dezelfde richting? We moesten een enkele keer omdraaien als de oorspronkelijke route dood liep of onbegaanbaar was geworden.
Ik was op dit tijdstip van de dag minder vermoeid dan anders, misschien begon ik al te wennen aan de kilometers en aan het reizen. De wolken wierpen schaduwen op de vlaktes wat en apart schouwspel opleverde. Op het laatst deden we weer snelweg, ik vond het niet erg om een keer vroeg aan te komen en hoewel we die dag onze ogen hadden uitgekeken waren er geen plaatsen geweest waar we lang gestopt hadden dus het was ook nog vroeg.
In de Neverlost konden we het adres niet vinden van de Quality in in Amarillo dus pakten we de routebeschrijving erbij die duidelijk genoeg leek. In Amarillo reden we een Quality Inn voorbij bij exit 71 maar aangezien wij bij exit 17 eraf moesten volgens onze routebeschrijving reden we die voorbij. Elf kilometer later kwamen we de erachter dat exit 17 exit 71 moest zijn. De tweede keer dat we door een spelfout verkeerd waren gereden.
Bij het inchecken bleek dat er wel internet was alleen geen wireless. Ik vond het allang best. Ik kon een utp kabel bij de front desk krijgen en sloot die meteen op mijn laptop aan in de kamer. Het werkte niet maar het bleek een probleem dat bij de provider lag te zijn toen ik belde. Het was gelukkig snel opgelost.
We waren eens een keer vroeg in ons hotel. Het hotel had nette kamers maar was zeker geen Hilton en we hadden wel besloten om wat te internetten en het rustig aan te doen deze avond, toch wilden we niet de hele avond op onze hotelkamer zitten. Deze hotelkamer was een stuk beter dan de vorige maar toch niet uitnodigend voor een hele avond met niets te doen. En we wilden ook nog iets eten en wat rondlopen.
Peet had bij het verkeerd rijden een groot winkelcentrum gezien en daar gingen we heen., Het was inderdaad een groot overdekt winkelcentrum met veel winkels en een foodcorner. Wat me opviel was dat het nogal jeugdgeoriënteerd was, naast het feit dat er ook veel jeugd rondliep. Er was een arcade, een platenzaak en maar liefst een stuk of drie skateshops. Wij zagen hier winkelen in ieder geval wel zitten. Maar voordat we echt iets wilden kopen gingen we iets eten. Ze hadden vooral junkfood maar we hadden geen zin om ergens buiten het winkelcentrum te eten dus deden we ons te goed aan typisch Amerikaans fastfood.
Voordat we waren gaan eten en gewoon wat rondkeken kwam er een meisje op Petra afgelopen die haar tasje zo 'lovely' vond en vroeg waar ze die had gekocht. In Nederland dus. Ze vond dat zo fantastisch dat we ergens anders vandaan kwamen en we moesten haar een woordje Nederlands leren. Na gedag gezegd te hebben gingen we dus eten. Toen we later aan het winkelen waren kwamen we dat meisje weer tegen. Ze stond bij een groepje jeugdige skaters, een man of twintig. 'Look' riep ze heel hard zodat iedereen die ook maar een beetje in de buurt was omkeek. "They are from holland, hi guys'. Wij wuifden een beetje gegeneerd terug en liepen maar snel door.
Het was echt heel leuk winkelen en Petra vond een perfecte broek voor zichzelf in een van de skateshops. Ik zag hele leuke schoenen in een andere winkel maar die waren er niet meer in mijn maat. De jongen die me hielp stelde wel voor om ze te bestellen maar daar had ik natuurlijk niet veel aan. Ze hadden in weer een andere skatewinkel heel gave t-shirts en een vest met een batman logo maar die was te groot. Andere leuke shirts van bv Nintendo waren te klein. Jammer want ze hadden leuke dingen genoeg maar het was dus qua kleren kopen niet mijn avond.
Aangezien we maar één laptop hebben en de ander anders weinig te doen zou hebben behalve beetje inpakken en tv zappen zocht ik ook naar een pocket om te lezen. Een boekenwinkel hadden ze echter niet maar toen we in een gameshop rondkeken zagen we daar een atari console liggen. Niet zo'n echt oude maar een joystick met een ingebouwde console met een stuk of dertig spellen. Het was niet duur en we kochten die zodat we allebei wat te doen zouden hebben die avond.
We waren rond half acht terug na het leuke shoppingavontuur en brachten de rest van de avond door met wat zappen en computeren.