[ As a tribute to America's best automobile, a collective of artists called Ant Farm decided to place 10 Cadillacs, ranging from a 1949 Club Coupe to a 1963 Sedan, in a wheat field located west of Amarillo, Texas. Mr. Stanley Marsh 3, a local helium tycoon, provided some place for the cars to rest. Ten big holes were dug and the cars were driven with their front end into them. Some people may think of this as sacrilege, as many of these cars are now much sought after collector's items. However, in the seventies, when this piece of art was constructed, a 1959 Cadillac was not as hot as it is today. Had the cars not be used for the Ranch, they would most likely have ended up in an obscure junk yard. So, I think they serve a better purpose today by reminding both Americans and foreigners of this great American automotive heritage. I sincerely hope the Cadillac Ranch may continue to exist for a long, long time to come.
Bron: http://www.libertysoftware.be/cml/cadillacranch/crmain.htm ]
De eerste stop vandaag was de Cadillac ranch net buiten Amarillo. Ik had de Cadillac ranch in gedachten gezien in een uitgestrekt veld, ergens achteraf naast een oud gedeelte van Route 66 maar je kon het vanaf de snelweg zien liggen. Een afslag later reden we terug en parkeerden we de auto naast de ingang. We waren de enige bezoekers zo vroeg in de ochtend en we liepen naar de cadillacs toe. Het uitgestrekte veld klopte wel, het was zelfs best een wandeling en je kon mijlenver kijken. De hele Cadillac Ranch slaat eigenlijk nergens op, tien Cadillacs zijn half begraven en volgespoten met graffiti. Toch is het een bezienswaardigheid. Jammer genoeg hadden we geen stift of spuitbus meegenomen om onze namen erop te vereeuwigen zoals zo veel anderen dat hadden gedaan. We liepen van auto naar auto en namen de peacetekens, '- loves - ', '- was here' teksten en andere leuzen in ons op.
De oude route liep deze dag grotendeels langs de snelweg dus we besloten de snelweg te pakken. Rond elf uur stopten we bij een Mac waar je op dat tijdstip alleen kon ontbijten. Ik pakte een broodje met spek. Iets anders vond ik te vettig maar Petra smikkelde van haar muffin met extra kaas en ei. Ik was nog steeds niet gewend aan het vettige ontbijt en wilde er eigenlijk ook niet aan wennen.
Na een tijdje snelweg te hebben gereden deden we weer een stukje van de oude weg waarbij we werden gewaarschuwd voor overstekend vee. En inderdaad lagen in het gras koeien die gewoon de weg op konden lopen. Toen we eens uitstapten om wat foto's te maken kwamen we erachter dat er ontzettend vele krekels in het gras waren en Petra verdween dan ook snel in de auto. Bij een stop langs een Route 66 museum kochten we wat drinken en maakten we een plaspauze. Ze hadden van alles te koop en we sloften wat rond en bekeken op ons gemak alle bordjes en prularia van Route 66 die ze daar hadden staan. We kochten een nummerplaat van de staat Texas. We vinden de nummerplaten in de USA helemaal te gek. Het doet me een beetje denken aan het oude Nederlandse geld, heel fleurig en ook met een beeltenis wat iets zegt over de staat waar de nummerplaat vanaf komt. Zo heeft Calafornia een sinasappel erin verwerkt en in de nummerplaat dat wij kochten is o.a. een Space Shuttle, olietorens en een texas Ranger verwerkt. Achterin kon je nog een vijftigtal old timers bekijken maar dat koste vijf dollar en zulke autoliefhebbers zijn we niet, we hielden het dan ook bij het nummerbord.
Ook vandaag veranderde het landschap naarmate we vorderden. Na de rode kleivlaktes van Texas werd het over de grens in New Mexico heuvelachtiger en de rode klei maakte plaats voor uitgestrekte prairie. Grappig detail was toen we weer eens van Route 66 de snelweg opreden een bord zagen waarop stond dat fietsers verplicht op de vluchtstrook moeten rijden. Fietsers op de snelweg! We hebben er geen gezien maar het kan in Amerika! We kwamen al om half twee bij het hotel aan. We hadden een tijdzone gepasseerd en waren niet zo veel bezienswaardigheden tegengekomen en we hadden ook veel snelweg gedaan omdat Route 66 vaak langs de snelweg liep deze dag en er dus niets extra's te zien viel door op Route 66 te rijden. Gelukkig was het geen probleem om al in te checken. Dit hotel zag er ook weer goed uit. Internet was er ook en daar was ik blij om want het had niet bij de kenmerken van het hotel gestaan. Wel was het niet draadloos maar we konden een UTP kabel lenen bij de front desk en we waren allang blij dat het er überhaupt was.
We reden naar de historische binnenstad in de hoop een leuke binnenstad tegen te komen en een leuk restaurantje te vinden. We parkeerden op een parkeerplaatsje bij een gebouwtje wat een bank bleek te zijn. Niet zomaar een bank maar een drive-through bank! Wij keken er niet zo meer van op. Bijna alles doe je in Amerika met de auto en ook het feit dat je met zestien al auto mag rijden vond ik niet meer vreemd. De historische binnenstad liet veel leegstand zien en zwoegende middenstanders die probeerden hun zaak draaiende te houden. We liepen een rondje en maakten wat foto's maar veel meer dan een half uurtje hadden wij niet nodig om alles te zien.
Het was nog erg vroeg en het restaurant wat we zagen, en dat ons aansprak, was nog niet open dus reden we terug naar het hotel, ondertussen uitkijkend naar een restaurant. We stopten bij een Pizza Hut. Aangezien we zowel een koelkast hadden in de hotelkamer als een magnetron en we allebei moe waren besluiten we ook twee pizza'tjes mee te nemen om in de hotelkamer op te warmen voor later die avond. We besloten ook in de hotelkamer te blijven en verder niets te doen. We bestelden beide spaghetti en zoals gezegd twee deep pan pizza's to go. Het meisje dat onze orders aannam kwam later terug met de melding dat er geen spaghetti was. Wij besloten het alleen maar bij de beide pizza's te houden maar even later kwam het meisje terug met de melding dat ze het spaghettiapparaat weer aan de gang hadden gekregen. Gelukkig maar want voelde goed om even te zitten en zo konden we even lekker bijkomen terwijl we wachten op het eten. Ik pakte een salade vooraf waarvan ik zo veel op kon scheppen als ik wilde bij de salad bar. We lieten het ons smaken. Daarna namen we de pizza's in ontvangst, betaalden we en vertrokken. Het liep pas tegen het einde van de middag maar het voelde aan alsof het al lang avond was. Kwam ook natuurlijk omdat we zo vroeg waren aangekomen.
Ik wilde ook nog wat drinken voor op de hotelkamer halen en naast de Pizza Hut was een tankstation waar we binnenliepen. Er was ook een Subway in het tankstation, een broodjeszaak die we kennen van onze bezoekjes aan Centr-O in Oberhausen. Naast het drinken pakte een subway meatloaf; een half Italiaans brood met sla, komkommer en kleine gehaktballetjes in tomatensaus en liet het inpakken. Petra pakte nog wat chips en we waren onderhand wel ruimschoots voorzien van voedsel.
Achter de toonbank van de Subway stond een jonge gozer die ons vroeg waar we heen gingen. Ik vertelde hem dat we uit Nederland kwamen, onderweg waren naar Los Angeles en dat we vertrokken waren uit Chicago. 'Hey, I haven't even been that far and I live here' was zijn commentaar. Die opmerking en de dromerige blik in zijn ogen raakten me ergens. Het zegt wel iets over de afstanden in Amerika, en de grootte van onze reis dat zelfs niet elke Amerikaan 'm maar even reist. Misschien was hij zelfs nooit de staat uitgeweest, wist ik veel. Maar die opmerking maakte de grootte van onze onderneming wel even duidelijk, maar ook de magie. Een roadtrip, Route 66, de afstand die je aflegt door heel Amerika, de dingen die je ziet. Het wordt geassocieerd met films, boeken en avontuur en wij reden 'm. In de realiteit wordt die magie afgewisseld met vermoeidheid, hoofpijn van de vele uren achter het stuur en andere dingen maar het feit was wel dat we 'm reden en intens genoten van de ervaring.
Rond vijf uur waren we weer op onze kamer. Met een stokbroodje, twee deep pan pizza's en voldoende cola brachten we de rest van de avond door op bed, wat tv kijkend en wat internettend. Deze dag was een aaneenschakeling van rijden geweest zonder al te veel bezienswaardigheden. Vooral veel asfalt, tankstations en restaurants langs de weg. We wisten het nog niet maar die eentonigheid zou snel veranderen nu we het westen naderden met z'n nationale parken.