According to the Chicago Public Library website, Chicago's popular nickname is due to the "loud and windy boosterism" of Chicago promoters.
There are several sources that indicate Chicago was called the Windy City much earlier than 1890. David Wilton's Word Origins cites Mathew's Dictionary of Americanisms, published over 50 years ago, with an 1887 quotation of Windy City in reference to Chicago.
Bron: http://www.islandnet.com/~see/weather/history/chicago-nickname.htm ]
De volgende ochtend werd ik wakker en toen ik op de wekker keek, bleek dat we nog wel even moesten wennen aan het tijdsverschil. De wekker wees namelijk vier uur in de ochtend aan. Petra was ook wakker geworden en zette de foto's erop. Daarna probeerden we weer wat te slapen (god wist dat we het konden gebruiken). Om half tien stonden we uiteindelijk op.
Deze dag in Chicago voelde als een wachtdag, een tussendag. Wel al in Amerika maar nog niet begonnen aan Route 66 wat het reisdoel was van onze reis. We hadden dan ook niet al te veel haast. Petra nam een bad en ik besloot om te gaan fitnessen in het hotel. De fitnessruimte was luxe en groot, net zoals alles in dit hotel. Er was een heuse atletiekbaan met middenin een helft met cardioapparatuur en de andere helft halters en machines voor krachttraining. Ook hier natuurlijk tv's met CNN. Na een half uurtje merkte ik op dat ik niet alleen honger en dorst had, maar dat ik ook nog echt moe was en dat mijn jetlag ook parten speelde. Ik begon me een beetje moedeloos te voelen, we hadden nog een hele trip voor de boeg en ik was nu al bekaf. Met het Neverlost systeem hadden we geluk gehad, de vorige dag waren we zo uitgeput geweest dat zonder die routebegeleiding echt een serieus probleem zouden hebben gehad. En met zo veel mijlen nog te gaan en zo veel waaraan we moesten wennen. Maar dat was morgen, deze dag zouden we een beetje kunnen bijkomen.
Nadat ik gedoucht had was het al wat later in de ochtend. We besloten niet nog meer tijd te verliezen in het hotel en in de stad wat te eten. Deze dag stond in het teken van gewoon wat de stad verkennen. Ik wist eerst niet dat de fontein die in het begin van Married With Childeren te zien is, in Chicago staat. Het toeval wil dat die vanuit ons hotel al te zien was dus dat zou onze eerste bezienswaardigheid worden vandaag. Verder hadden we geen idee wat te doen behalve een beetje rondlopen en de Sears Tower te gaan bezichtigen. De auto lieten we voor wat ie was. Geen auto voor mij deze dag.
Buiten het hotel was oversteken al een ervaring op zich en naar de fontein lopend keken we onze ogen uit naar de vele wolkenkrabbers die de skyline sierden. We hadden echt honger en bij de fontein aangekomen zagen we een hotdog stand waar we meteen naartoe liepen. Ik pakte een Louisiana hotdog (uien en curry) en een New York hotdog voor Petra (gewoon) en een large coke die ook echt large was. We aten het op een bankje op en genoten van het zonnetje. In de buurt van ons bankje liepen een aantal meeuwen waarvan een me erg deed denken aan Shadow, een van onze katten. Die kwaakt namelijk ook zo hard.
De hotdog en cola deden goed en ik was, ondanks het feit dat ik nog steeds moe was, weer wat opgeknapt. Na nog wat foto's van de fontein te hebben gemaakt liepen we door naar de Navy Pier, gelegen aan Lake Michigan, die we ook al hadden zien liggen vanaf onze hotelkamer. Op de Navy Pier was een verzameling van winkels, stands, eetgelegenheden en entertainment. We struinden de toeristische winkeltjes af, prullen bekijkend die hartstikke leuk zijn maar waar je niets aan hebt. Ik zag een leuk shirt met een chicago opdruk en kocht die. Ik vind het altijd leuk om shirts als aandenken te kopen. Een tastbaar aandenken dat je elke keer als je het draagt even aan een leuk concert of leuke plaats herinnert. We kochten ook 2 magneetjes met een opdruk van Chicago voor op ons schoolbord dat in onze keuken hangt. Echt van die eerdergenoemde prul waar je niets aan hebt maar wel leuk als aandenken.
Na de pier te hebben bezocht liepen we richting centrum waar we wat winkels die ons leuk leken afliepen. De kleren die ze hadden waren ongeveer even duur als in Nederland maar dan in dollars in plaats van euro's dus toch wat goedkoper. En het waren natuurlijk net even wat andere kleren dan in Nederland dus heel veel keus. Een van de winkels waar we iets kochten was het Hardrock Café. Dat is natuurlijk ook een café / restaurant maar aangezien het daar ook 'Wait to be seated' was, en wij eigenlijk alleen een blik binnen wilden werpen, struinden we alleen het winkeltje af. Petra kocht een leuk hemdje. Even later ging ik naar de wc in een cafe. Daar hadden ze overal tv-schermen. Zelfs in de pisbakken op de heren wc waren monitoren in de muur verwerkt met CNN!
[ The fast food industry began with two brothers in San Bernardino, California in the nineteen-forties. Mac and Dick McDonald owned a small, but very successful restaurant. They sold only a few kinds of simple food, especially hamburgers.
People stood outside the restaurant at a window. They told the workers inside what they wanted to eat. They received and paid for their food very quickly. The food came in containers that could be thrown away. The system was so successful that the McDonald brothers discovered they could sell a lot of food and lower their prices.
Ray Kroc sold restaurant supplies. He recognized the importance of the McDonald brothers' idea. He saw that food sales could be organized for mass production -- almost like a factory. Mister Kroc paid the McDonald brothers for permission to open several restaurants similar to theirs. He opened the first McDonald's restaurant near Chicago, Illinois, in nineteen-fifty-five. Soon, more McDonald's were opening all across the United States. Other people copied the idea and more fast food restaurants followed.
Bron: Manythings.org ]
We gingen ook nog de MacDonald's waarvan Petra dacht dat het de eerste MacDonald restaurant ter wereld was. Het was in ieder geval een speciale. Het interieur was heel apart met bijna geheel glazen wanden en glazen tafels en brede fauteuils. De frieten en burgers smaakten echter precies hetzelfde als in Nederland. Of misschien moet ik zeggen dat de friet en burgers in Nederland precies hetzelfde smaken als in de Verenigde Staten. Het was heerlijk om even languit te zitten en heel even de benen te kunnen strekken. We hadden al een hele wandeling erop zitten en dat merkte ik goed. Bij het naar buiten lopen las ik nog dat de Mac een van de eerste was, en de eerste in Chicago maar niet de eerste Mac in amerika zoals Petra dacht.
Een van de winkels waar we daarna kwamen was een sportwinkel van maar liefst zeven verdiepingen. Ik had al een trainingsbroek dus keek gewoon wat rond zonder de intentie iets te kopen. Petra kocht slippers want kon nu al bijna niet meer lopen aangezien haar schoenen erg knelden bij haar enkels en ze al blaren begon te krijgen. Toen Petra had afgerekend vroeg ze aan mij waar ik de andere tassen had. De tas met het net gekochte hemdje van het Hardrock Cafe, mijn Chicago shirt, de magneetjes. Ik had ze niet meer. Ik kreeg het even Spaans benauwd bij de realisatie dat ik ze kwijt was. Zo typisch voor mij om ze vast ergens te laten liggen. Ik traceerde onze acties terug naar het moment waar we de tassen het laatst hadden gehad. Dat was in de MacDonald geweest. Ik liet Petra wachten in de winkel en sprintte snel terug naar de MacDonalds, nog steeds mezelf vervloekend om mijn stommiteit. Ik had ondertussen al een goed idee waar ik ze had laten liggen. We hadden nog een foto gemaakt van een bord met de geschiedenis van MacDonalds en toen had ik de tassen neergezet. Ze bleken er ook te liggen en er was niets weg. Opgelucht liep ik terug. Onze volgende stop was de Sears Tower. Petra had de slippers die ze had gekocht meteen aangedaan maar die bleken nog pijnlijker te lopen dan haar schoenen en verruilde die weer voor haar schoenen.
[ The Great Fire of 1871 played a pivotal part in the architecture of the city. No one knows for certain how it started, although folklore seems to point to a barn on the city's west side. The blaze began early on a Sunday morning on October 8, 1871. By early Monday morning it had jumped the river and reached the business district. The fire burned until late Monday when rain helped douse the flames. By then it had destroyed 17,000 buildings and caused $200 million in damage.
After the fire, Chicago was a blank slate and the city reinvented itself as the great modern metropolis it is today. Architects and landscape designers flocked here from around the country and the Chicago School of Architecture was born.
Bron: http://www.gochicago.com/architecture/ ]
De Sears Tower was moeilijk te missen en bijna overal te zien. Door de mengeling van oude gebouwen uit het 'El Capone tijdperk', wolkenkrabbers en moderne architectuur liepen we er naar toe. Binnen liepen we door een scanner en onze bagage werd ook gescand. We kochten een kaartje en gingen met een lift naar de dertigste verdieping. Daar moesten we even wachten en werden door een zaal geloodst waar we een filmpje te zien kregen over de Sears Towers. Wat me er van bijgebleven is, is dat je op een heldere dag 4 staten kan zien. De lift naar het skydeck zelf is de snelste lift ter wereld. De lift is in een minuut boven en gaat elke seconde 2 verdiepingen af. Ik was een beetje zenuwachtig, ik heb het niet zo op hoogte maar de lift was heel stil en rustig. Toen we op het skydeck kwamen merkte ik niets van bewegen en het uitzicht was geweldig en deed je alles vergeten. We keken uit op de hele stad en haar omgeving. Het stadion, ons hotel, de snelweg waar we Chicago waren binnengereden, alles kon je zien.
[ Sears Tower - Constructed in 1974 by the Chicago firm of Skidmore, Owings & Merrill, the Sears Tower is a triumph of ingenuity and innovation. The structure consists of nine framed skyscrapers incorporated into one massive building. Standing at 412 meters and 110 stories high, it is the tallest in North America.
http://www.gochicago.com/architecture/ ]
Het was al ruim na zessen toen we de Sears tower uitliepen. Terwijl we terug liepen naar het hotel doken we een supermarktje in en kochten wat drinken en snacks voor de avond of morgen onderweg. Op onze weg terug kwamen we opeens langs een bordje 'Historic Route 66'. We hadden al een stukje Route 66 gedaan zonder het zelf te weten! We liepen nog een eindje terug hopend om het beginbordje ook tegen te komen maar dat vonden we niet en we hadden ook geen zin om te ver terug te wandelen. We kwamen wel het einde bordje tegen maar met de veranderde richtingen en het eenrichtingsverkeer vroegen we ons zowiezo af of het beginbordje in deze straat lag. We keerden maar weer om en wezen af en toe weer zo'n Historic Route 66' bordje aan als we er langs liepen. Ook liepen we langs Lou Mitchel's Bakery. Dat was een bekende naam maar ik kon hem niet plaatsen. Een kijkje in de etelage leerde dat het de bakkerij was dat in mijn route 66 boekje wordt genoemd als het 'ideale startpunt'. Door de leuke middag hadden we niet zo veel gedacht aan wat morgen zou brengen maar nu werden we weer herinnerd aan het feit dat we morgen echt de route zouden gaan rijden en werden weer helemaal enthousiast. Al met al hebben we die dag meer dan zeven uur in Chicago rondgelopen.
In het hotel aangekomen besloten we niets meer te doen die avond behalve nog even de fontein te gaan bezoeken. Ik had gehoord dat daarbij 's avonds een heuse lichtshow was en het was ook lekker dichtbij. Vanuit ons raam kon ik de fontein zien. Veel van een lichtshow zag ik niet, de fontein gloeide een beetje rood op de achtergrond maar dat was het. Wij besloten toch even er heen te wandelen. We wilden nog even een frisse neus halen en Petra had ondertussen ook opgezocht waar het bordje van het begin van de route 66 zich bevond. Dat bleek maar een paar straten van het hotel te zijn en zij wilde dat ook nog even zien. Het was wat koeler geworden buiten maar nog steeds aangenaam. Er stonden nog meer mensen bij de fontein en van dichtbij bleek dat er wel wat meer lichtkleuren waren dan alleen rood. Onder klanken van klassieke muziek en verschillende kleuren bood de fontein een mooi schouwspel en we bleven een poosje kijken. Daarna liepen we naar de kruising van straten waarvan we dachten dat het bordje 'Beginning Historic Route 66' te kunnen vinden.
Het was ondertussen echt donker geworden. De wolkenkrabbers staken als zwarte schaduwen boven alles uit en elke hoek die we namen leidde ons naar een straatje dat donkerder en leger was dan de straat ervoor. Af en toe hoorde je sirenes in de verte. Toen we op een kruising kwamen en ik in de verte een beter verlichte en drukkere straat zag, wilde ik voorstellen om op te geven en terug naar het hotel te gaan. Op dat moment zagen we het bord. Misschien hadden we al besloten om terug te gaan en kwamen we het toen tegen, precies herinner ik me het niet meer. Na al die mijlen die er tussen die avond in Chicago zitten en het moment dat ik dit schrijf zijn niet al mijn herinneringen meer zo helder. Wat ik wel weet is dat we het uiteindelijk vonden, erg in onze sas waren over het feit dat we het hadden gevonden, wat foto's maakten en terug naar het hotel liepen.
In het hotel aangekomen besloten we toch nog wat te eten, ondanks het feit dat we al zo moe waren. We kwamen er al snel achter dat we beter direct naar onze kamer hadden kunnen gaan. Eerst kwam de serveerster melden dat wat Petra besteld had er niet meer was. Daarna konden we lang wachten op wat er nog wel was. Datgene wat we uiteindelijk kregen was niet zoals we het besteld hadden en tegen die tijd waren we niet alleen moe maar ook geïrriteerd. Ik had me al voorgenomen om niet te tippen maar, vanwege al het voorgaande, werd de rekening kwijtgescholden. Dat zou je in Nederland niet zo snel zien. Nu kon de fooi er wel af. Nog steeds erg moe maar wel beter gestemd liepen we naar onze hotelkamer. We hadden de dag goed besteed. Als je het ons van tevoren zou hebben gevraagd hadden we deze dag niet gehoeven. We hadden liever meteen aan de route willen beginnen maar erop terugkijkend was deze dag absoluut de moeite waard geweest.