Als we de auto inladen na het ontbijt merk ik dat er een steen op mijn maag ligt. Dat is omdat het einde in zicht komt. Het verbaasde me wel, dat ik me zo voelde. Ik ben een echt huisje boompje beestje mens en ik heb zelden gehad dat ik niet naar huis wilde gedurende de vakantie maar nu had ik dat zeker. Die dag gingen we naar de Painted Desert en het Petrified Forest. Petra wilde ook graag naar Sky City gaan en het leek er op dat we voldoende tijd hadden dus ik stemde daar mee in. In het begin deden we toch even een stukje Route 66.
Deze ochtend verliep alles lekker relaxed en we hadden er veel zin in met allemaal leuke dingen voor de boeg. Als snel lieten we Route 66 voor wat het was en stoomden we via de snelweg meteen door naar wat onze eerste attractie moest worden vandaag: Sky city. Het blijkt best een eindje van de snelweg af te liggen met veel kronkelwegen. We komen op een gegeven moment bij een uitkijkpunt waarvan we denken dat het dat is maar we zijn er nog niet. Wel stappen we even uit. Je mag er niet filmen staat op een bord maar waarom dat is hebben we nog geen idee. Ook is een een woonwagen waar een indiaan sieraden maakt. De prijzen die hij vraagt zijn erg hoog ondanks zijn 'special' price en we kopen niets en gaan niet lang daarna.
We rijden verder door het rotsachtige landschap en even later komen we aan bij een parkeerplaats. Een hefboom verspert de weg. Wij parkeren de auto en ik zie op een bordje dat er entree wordt gevraagd. Je mag niet met je eigen auto de stad in maar moet perse met de bus die tien dollar kost. Je mag ook niet fotograferen, niet vanwege religie of cultuur, maar omdat de indianen daar geen geld aan verdienen. Je mag namelijk wel fotograferen als je een camera koopt (10 dollar) daar en als je de foto's daar laat ontwikkelen voor (juist ja) tien dollar. Eigenlijk mag niets en kost alles geld. Een scherp contrast met de natuurparken onder overheidsbeheer, voor deze heb je een pas nodig en die kost je eenmalig 50 dollar en dan kun je het hele jaar gratis door de parken. De Big Mac cultuur en dollars hebben dit reservaat verder vernield en wellicht ook grondiger dan de eerste Europeanen die zo ontzettend hebben huisgehouden onder de indianen. We besluiten dan ook niet te wachten op de volgende toer die pas over vijfenveertig minuten begint. Ik maak nog wel even gebruik van het wc, het enige dat gratis is.
Onderweg naar het Petrified Forest vermaakt Petra zich met het filmen van wolken en onweersbuien die erg lokaal zijn. Kijk je naar rechts zie je een stralende zon met geen wolkje aan de hemel, kijk je naar links zie je een wolk zich samentrekken in onheilspellende kleuren in de vorm van een paddestoel.
[ First opened as the Depression was nearly at its ending in 1937, El Rancho was from the beginning a gathering place for the stars. Attracted bij many films made in the region, El Rancho's guest register logged such greats as Spencer Tracy, Katherine Hepburn, Kirk Douglas, Alan Led, Humprey Bogart and Jack Benny. A thirsty Errol Flynn rode his horse into the bar, and Ronald Reagan slept beneath cool sheets at El Rancho long before he became a political figure. Bron: Route 66, the mother road - Micheal Wallis]
Rond half 2 sloaan we af bij Gallup en parkeren de auto bij het station om wat te gaan eten. Gallup lijkt niet al te groot en ook niet al te bijzonder. De eerste zaak waar we binnenlopen zie ik niet zo zitten. Echt gezellig ziet het er niet uit en ik wil wel ergens lekker zitten. Als je bijna al je zittijd in hotelkamers en in je auto besteed vind ik het des te belangrijker, om als je even ergens anders kunt zitten, in een leuke omgeving te zitten. We reden richting snelweg en besloten een fastfood restaurant te pakken mochten we niets vinden. Plots zag Petra iets liggen aan haar kant wat haar wel leuk leek en ik reed terug en parkeerde daar.
Het bleek een hotel te zijn met een restaurant en in het hotel hadden veel beroemdheden gelogeerd. Ook was het gezellig ingericht en ik was al lang blij dat we fatsoenlijk konden zitten. Mochten we ooit in Gallup overnachten dan is het zeker in dit hotel. Ik bestelde een John Wayne Burger. De eerste burger die echt goed smaakte in Amerika. De frieten zijn ook hier dik en niet van die MacDonald frietjes.
Na de maaltijd reden we verder over de snelweg richting Petrified Forest. Het zal ons eerste National Park worden en ik had me er erg op verheugd. Aangekomen parkeren we bij de ingang. We wassen de ruiten bij het benzinestationnetje dat er ook is. Dat is nodig ook. Vooral op de vakantiefilm zie je de ruiten van de auto elke dag smeriger worden. In de blokhut binnen is een winkeltje. We kopen er een pas dat ons toegang geeft tot alle nationale parken. Dat is 1 jaar geldig en goedkoper dan overal individueel toegang betalen. We krijgen een meevaller want als getrouwd stel (wij maken geen tegenwerpingen) kun je op één kaart binnen komen. Wij kijken het winkeltje nog eens door. Vanwege onze meevaller kopen we het bedrag dat we anders kwijt zouden zijn maar op aan prularia. Een route 66 DVD en een route 66 nummerplaat. Daarna rijden we het park binnen, niet echt wetend wat we moeten verwachten.
Als we bij het eerste uitzichtpunt komen worden we aangegrepen door de vlakke verte en schoonheid. Ik laat de foto's voor zich spreken maar de foto's vangen niet echt de uitgestrektheid van het landschap. Het was in ieder geval echt mooi.
Het eerste gedeelte is de painted desert, zo genoemd omdat allerlei kleuren hier aan de oppervlakte liggen. Aan het einde van het park is het Petrified Forest waar versteende boomstammen liggen. Bij het vierde uitkijkpunt waar je ook kan lopen merken we dat we in tijdsnood gaan komen. Jammer van de tijd die we verloren hebben in Sky City maar daar is niets meer aan te doen. Als we hadden geweten dat de Painted Desert en het Petrified Forest zo mooi zouden zijn hadden we meer tijd genomen maar helaas. De laatste uitkijkpunten racen we min of meer voorbij, effe op de rem, soms snel even uitstappen voor een foto en weer weg. De laatste plek waar de grootste boomstammen zouden liggen scheuren we ook voorbij. We zijn in tijdsnood en rijden meteen door naar het hotel. Bellen kan ook niet aangezien we geen telefoon meer hebben. Precies om 5 voor 6 parkeren we onze auto bij het hotel. We sprinten naar binnen. Als we bij de receptie staan wijst Petra de klok aan. Blijkt het vijf uur te zijn, we zijn weer een tijdzone gepasseerd.
We parkeren de auto voor onze hotelkamer, laden de auto uit, leggen de koffers klaar en ik sluit de laptop aan. Een kunstje waar we al handig in zijn geworden en alles is in een wip van tijd klaar en opgezet. Na iets langer in dan een uurtje in de hotelkamer te hebben doorgebracht besluiten we nog wat rond te kijken in Holbrook.
Echt veel te zien is er niet. Holbrook oogt niet al te groot, brede straten en verder is er niet veel te beleven. Wel ligt er naast ons hotel een wigwam hotel. Dat hotel bestaat dus uit betonnen wigwam'en als kamer met een oldtimer voor de deur geparkeerd. Wel leuk om eens te zien. We rijden nog wat rond maar het restaurant bij het hotel ziet er nog het leukste uit en we besluiten de auto weer terug bij het hotel te zetten en daar te eten.
We komen binnen in een typisch country en western restaurant en worden in een gezellige bankje gezet met op het tussenschot foto's en in het hout gebrande beschrijvingen van wie er op de foto staan. Notoire gangsters uit het wilde westen blijken het te zijn zoals William Boney alias Billy the Kid. Kijk je toch anders tegen aan als je weet dat het zich echt afspeelde in deze contreien. Boven de banken zijn koehoorns bevestigd en al met al is het een heel gezellig restaurant met een leuke sfeer. Het eten is ook goed evenals de bediening. Ik pak een Heineken erbij want ik hoef toch niet meer te rijden (drive, drink and go to jail is hier het motto en ook maar een pilsje kan je duur komen te staan) en zak lekker achteruit. Het wordt een leuke avond. We hebben de volgende morgen een drukke dag dus maken het niet te laat en zetten de wekker om zes uur.