Na te hebben ontbeten pakten we een taxi naar Mandalay Bay, het hotel op de strip dat het verste van ons verwijderd lag. Deze keer was onze cab-driver een voormalige Joegoslaaf, een Kroatiër die in de oorlog waarschijnlijk zelfmoordcommando zou zijn geweest. Zijn rijstijl was in ieder geval suïcidaal. Hij pakte de randweg wat me redelijk om leek maar aan het feit dat taxi's niet de meest directe route namen was ik nu wel gewoon. De prijs viel ons mee bij aankomst nog mee, zijn tip viel hem vast tegen. We stapten uit in een drukkende hitte. Het was rond tien uur maar het was al boven de dertig graden.
Petra had ergens opgezocht in welke hotels wat te zien was en in Mandalay Bay was een groot aquarium de attractie. Het hotel was gigantisch. Na tien minuten stevig doorlopen in de grote uitgestrekte ruimtes kwamen we bij het aquarium aan. We betaalden entree (de enige attractie waar we die dag geld voor betaalden) en liepen langs de verschillende vissen en zeedieren in de aquariums. Je kreeg een soort van walkman mee waarop je de cijfers van de aquaria kon indrukken en dan kreeg je een uitleg over de inwoners van dat aquarium. Het aquarium bleek het enige te zijn dat roofvissen zoals haaien herbergde. Het aquarium was zeker leuk maar niet spectaculair en we deden er niet al te lang over. Wellicht als we meer dan een dag gehad hadden we alles afgeluisterd maar nu keken we even en liepen verder.
Buiten smeerden we ons in tegen de felle zon en liepen naar het Luxor. Het Luxor was het hotel waarvan we dachten dat we er zouden overnachten. Dat was voordat we de definitieve reispapieren thuisgestuurd kregen en het niet zo bleek te zijn. We zouden het nu in ieder geval gaan bekijken. Het Luxor is een gigantische piramide met 60 verdiepingen. Ook hier weer natuurlijk een groot casino en verder waren er winkeltjes, een 3D/I-max theater en van allerlei restaurants. Aan een echte attractie ontbrak het maar qua inrichting was het wel heel mooi en eigenlijk al een attractie op zich. We dronken wat bij de Mac en Peet nam nog wat te eten en toen gingen we kijken of er pleisters te krijgen waren. Petra had weer een verkeerde schoenkeuze gemaakt waardoor ze nu al pijn bij het lopen had. Ik had het niet gedacht maar in een winkeltje in het hotel waren nog pleisters te krijgen ook. Hierna was het Excalibur aan de beurt.
Excalibur is een goedkoper hotel en vooral geschikt voor gezinnen met kinderen. Geheel in stijl van King Arthur en de ridders van de ronde tafel. Wel leuk om doorheen te lopen maar voor ons minder interessant dan de andere hotels. Mooier was New York, New York. Een hotel dat geheel in de stijl van (je raad het al) New York is gebouwd inclusief de skyline en mini vrijheidsbeeld. Bij het binnenkomen pakte ik een New York hotdog (hoe kan het ook anders) en bekeken we wat winkeltjes. Ik kocht slippers van Corona. Ik was al wat langer van plan geweest slippers te kopen en nu vond ik eindelijk slippers die ik echt leuk vond. Petra die weer last had van haar voeten (de pleister was al losgegaan) vond voor 10 dollar de perfecte loopschoentjes en verder kochten we nog een cadeautje voor mijn neefje in Engeland.
Hierna staken wij over naar het MGM Grand. Hier was een leeuw te zien maar zoals altijd met dieren vond ik het eerder zielig zo'n machtig dier in een kleine ruimte te zien ter vermaak van toeristen en lang bleef ik er niet. Hierna gingen we op weg naar het Aladin hotel wat winkels binnen. De opmerkelijkste was een M&M winkel van vier verdiepingen! Hier hadden ze M&M's in alle kleuren van de regenboog en van allerlei curiosa met M&M's in de hoofrol. Zo had je filmposters van Raiders of the Lost Candy Bowl met een M&M in de hoofdrol natuurlijk, raceauto's met M&M reclame, Lego M&M Star Wars en nog veel en veel meer. OPetra kocht wat M&M's in de rare kleuren, niet alleen voor de M&M's maar ook voor het leuke tasje wat je kreeg waar je je aankoop in kon doen.
Verder gingen wij ook nog een Coca Cola winkel binnen. Hier hadden ze natuurlijk alles van Coca Cola en de large cola's waren natuurlijk de grootse tot nu toe. Verder hadden ze alle cola smaken uit de hele wereld. Ik zag dat pas toen wij al besteld hadden. Met wat ik weet vind ik de Duitse Cola Light het lekkerste maar wie weet hoe de Chinese smaakt. Kom ik wel een volgend bezoek achter want dat we, als we nog eens op vakantie gingen, ook hier zouden terugkomen, dat was duidelijk.
Na nog wat winkeltjes kwamen we aan bij het Aladdin. Gehele in Arabische duizend en een nacht stijl met heel mooie plafondschilderingen. Het was echt een heel mooie omgeving maar de winkels waren niet echt onze stijl. We gingen even zitten op een bankje bij een fontein om te wachten op de 'show'. Elk half uur regende en onweerde het boven die fontein. Even later zaten we naar de naar beneden vallende druppels te kijken. Ik had een beetje een Efteling gevoel. Het hele hotel deed me denken aan de Fata Morgana. We liepen verder en kwamen zowaar nog een heel leuk winkeltje tegen waar ze spullen verkochten die je ook bij miniatuur treintjes ziet. Kleine huisjes, boompjes, maar dat alles in horror stijl. Harstikke leuk. We fotografeerden de verpakkingen en namen ons voor om in Nederland te kijken of het daar ook te krijgen was.
We wilden nog in ieder geval Caesar's Palace zien voordat we naar een show gingen die ik die vorige avond had geboekt en al over twee uur begon. Ik voelde me erg flauw en besloot dat als eerste we maar een hapje moesten eten. We settelden voor een leuk ingerichte pizzeria in het Aladin waar we lekker konden zitten, iets waar we allebij aan toe waren. Ik bestelde een spaghetti en een Heineken en Petra pakte een pizza. Het eten deed me erg goed en na een keer naar de wc te zijn geweest kon ik er weer even tegenaan. We zochten naar de uitgang (niet zo'n makkelijke opgave in zo'n groot hotel) en buiten aangekomen zochten we een voetgangersbrug naar Caesar's Palace.
Buiten voelde je de hitte meteen op je afkomen. Het felle zonlicht scheen in onze ogen en we zetten onze zonnebrillen op. Na net in een hotel te zijn geweest waar het avond is, lijkt het raar om opeens in het felle zonlicht te staan en je te realiseren dat het nog maar pas middag is. Caesar's Palace is het grootste hotel in Vegas en dat was te merken ook. We liepen snel door een gedeelte van het hotel maar het was zo groot, en er was zo veel te zien, dat we eigenlijk alleen maar konden concluderen dat een volgende keer we echt meer tijd zouden moeten uittrekken voor Vegas.
We hadden nog ruim een half uur toen we langs het Belagio liepen en opeens muziek uit luidsprekers schalde en de fonteinen opeens aan een soort van waterballet begonnen. Op de klanken van Celine Dion liepen we er voorbij, af en toe stil blijven staand om te kijken. We arriveerden ruim op tijd in het Monte Carlo casino. De zaal was reeds open en we wandelden naar binnen en werden naar onze plaatsen gewezen. Het theater deed me een beetje deed denken aan het Congress Theater in Chicago, waar we de Doors hadden gezien. Alleen het was vegas en de authentieke allure van het Congress Theater ontbrak, maar men was er toch in geslaagd een echt oud aandoend theater te creëren.
Ik ging nog een drankje halen aan de bar voor mij en Petra en was voor een Heineken en een orangejuice meer dan 12 dollar kwijt. Maar het was vakantie en ik tipte zelfs nog royaal, wat kon het mij schelen. Weer terug in mijn stoel voelde ik mijn benen. We hadden de hele dag gelopen, en nu ik mijn benen kon strekken, voelde ik pas de vermoeidheid door mijn benen trekken. Loom leunde ik achterover en keek naar de dia's van kinderen die samen met Lance Burton op de foto stonden met een shirt aan waarop stond: 'I dissapeared with Lance Burton'. Na twintig minuten wachten kon ik de namen al voorspellen voordat ze zelfs maar in beeld kwamen, erg afwisselend was het niet. Vijf minuten voordat de show begin werd er een filmpje afgespeeld waarin te zien was hoe 'mastermagician' Lance Burton zich bevrijde uit boeien en kettingen op een achtbaan terwijl een karretje op de baan naar hem toesnelde met meer dan honderd kilometer per uur. Hierna kwam hij dan zelf het podium op en begon de show. Lance begon eenvoudig maar boeide wel. Handschoenen die in de lucht werden geworpen die veranderden in duiven, een krant doorscheuren, versnipperen en weer heel maken, en meer van dat soort truckjes. Een zestal langbenige assistenten assisteerden Lance en hadden ook nog een eigen dansnummer en ook een jongleur deed een gedeelte van de show. Dit was de komische noot alhoewel het moment waarop hij jongleurde met een kettingzaag, een fakkel en een bowlingbal je een speld kon horen vallen. Maar verder was het lachen toen hij met appels jongleerde die hij ondertussen aan het eten was en meer komisch jongleur vermaak. Het grootste gedeelte van de show was het echter Lance Burton die steeds groter uitpakte. Kortom: het was leuk, onderhoudend en ongeveer wat ik ervan verwacht had. Degelijk vermaak en de prijzige kaarten waren, in tegenstelling tot de Grand Canyon vlucht, wel de moeite waard geweest. Een leuke annekdote is dat toen Lance vroeg of er nog vragen waren iemand riep: 'How do you do it?'. Waarop Lance antwoorde: 'I could tell you but then i'd have to kill you'. Waarop de man adrem antwoorde: 'Tell my wife'. Aan het gelach, ook bij Lance, denk ik niet dat dat ingestudeerd was. Petra kon het engels ook goed volgen en vond het heel leuk ookal kon ze het niet uitstaan dat ze niet kon uitvogelen hoe hij al die truuks deed.
Buiten na de show was de temperatuur gedaald tot een lekkere temperatuur. Wij namen een taxi terug naar ons hotel en in de hotelkamer aangekomen bleek het nog niet eens zo laat te zijn, een uur of half tien. Ik wilde nog wel even Freemont street op om een laatste keer de Freemont Street Experience te bekijken. Petra was wel moe maar ging toch mee. Ik deed de slippers aan die ik had gekocht. Ik moest er nog echt op leren lopen, dit tot groot vermaak van Petra, die nu eens niet de langzaamste was. Buiten op Freemont Street was het nog steeds warm. Ik kocht een diet coke en we bekenen wat winkeltjes. Ook kocht ik een hot dog in een beduidend minder chique casino dan op de strip. De aankleding was misschien minder, de zombieachtige mensen achter de slotmachines waren hetzelfde.
De Freemont Street Experience bleek niet dezelfde show te zijn. Ik was nog in de veronderstelling geweest dat ze dezelfde show lieten zien elk uur maar dat bleek dus niet zo te zijn. Dit keer stonden snelle auto's en rock&roll muziek centraal. Na deze explosie van licht en geluid liepen wij ons hotel binnen en het zal je niet verbazen dat we zo in slaap waren toen we terug waren op onze hotelkamer.