Het eerste gedeelte van de route bracht ons meteen al een stuk uit de richting van snelweg I44. Een tijd lang reden we langs uitgestrekte vlakten, soms zagen we een huisje ver weg van de weg en de uitgestrektheid van het landschap gaf ons een gevoel van vrijheid en ruimte dat je alleen kan ervaren als je er bent. Na een tijdje reden we, alleen vergezeld van de telefoonmasten, op de oude route. De weg werd smaller, de begroeiing dichter en het landschap heuvelachtiger. Het geheel deed me soms denken aan het zwarte woud alleen werd die illusie soms afgezwakt als we weer langs uitgestrekte grasvelden reden. Voor ons gevoel was het de eerste keer dat we echt de route als bestemming hadden, als doel op zich, en het was meteen de leukste ochtend van de reis tot dan toe.
De regen die af en toe viel negeerden we tot de zon eindelijk doorbrak en niet meer wegging. Die dag zou het verder boven de dertig graden blijven. De eerste pitstop die we maakten was in Carthagen waar we de auto parkeerden bij een Mac. Daar haalden we wat te drinken en te eten en strekten even de benen op de parkeerplaats en het veldje erachter.
We hadden een cd opgezet die ik had samengesteld voor de reis en deze bleek een perfecte soundtrack van de typisch Amerikaanse taferelen die we passeerden. Kerken, Drivethroughs en bij elke huis wel een wapperende Amerikaanse vlag. Af en toe passeerden we een bordje met historic route 66 en zo wisten we dat we goed zaten. En als we het niet meer wisten bleven we gewoon de weg richting het westen volgen en dat werkte. Ik had te weinig tijd om alle schilderachtige huisjes te fotograferen, of de verlaten gebouwen en leegstaande benzine stations. Of de reclame op muren van gebouwen die nog maar half stonden.
Door Kansas loopt maar een heel klein stukje van Route 66 maar dat bleek meteen het leukste stuk te zijn. In Kansas, toen we op een gegeven moment echt dachten dat we verkeerd waren gereden, zagen we opeens het logo van Route 66 op de weg. We stopten aan de kant en maakten wat foto's. De route is daar niet opgegaan in bestaande wegen dus het is echt een spookweg die je niet rijd als een bestemming in gedachten hebt. Ook de weinige dorpjes die we passeerden toen net voor de staat Arizona weer in meer bewoond gebied kwamen kenden veel leegstand en verval. Soms passeerden we in zo'n klein stadje een route 66 giftshop. We stopten daar niet, ze gaven me een zelfde gevoel als zou ik een Amerikaan zijn die in Amsterdam, in een toeristenwinkeltje, een Hollands klompje koopt met aan de onderkant 'Made in Taiwan'. Wij concentreerden ons liever op de huizen, het landschap en de oude gebouwen en dat bood meer dan voldoende te zien.
In Oklahoma werd de weg weer wat beter berijdbaar. Hier behoorde Route 66 ook nog tot het bestaande wegennet. We stopten weer bij een Mac om naar de wc te gaan en wat te drinken. De Mac als eetgelegenheid zagen we niet zo zitten maar om er wat te drinken en naar de wc te gaan was ideaal. Ook maakten we een wandelingetje. Het werd nu echt heet en we genoten van de temperatuur.
In Claremore aten we in een Pizza Hut, zelfs daar was het wait to be seated. Ik nam spaghetti met heerlijk stokbruid in knoflooksaus aangebakken en Petra nam een Pizza. Na gegeten te hebben was het al later in de middag en het laatste stuk van de dag reden we over de snelweg. We hadden gewoon niet genoeg tijd en moesten nog best een eind. Ik had het hotel proberen te bellen maar, of het nummer klopte niet, of ik deed iets verkeerd bij de payphone dus probeerden we voor zes uur in het hotel aan te komen. Ik voelde weer een hoofdpijn opkomen net zoals de vorige dag. Peet had daar geen last van maar die hoefde ook niet te rijden. We reden een afslag met een bordje Historic Route 66 voorbij en mijn handen jeukten om er af te slaan. Ik weet zeker dat we veel moois gemist hebben maar we waren er al achter dat we nu eenmaal niet alles zouden kunnen zien. Misschien maar goed ook want mijn hoofdpijn werd erger en toen ik opmerkte dat ik thuis wel even zou hebben gehad met autorijden, kregen we prompt ruzie over wie de volgende keer naar de BZB zou moeten rijden. Het was een lange autodag geweest en uiteindelijk hebben we van negen tot zes bijna continue in de auto gezeten.
In Oklahoma City zouden we nu ook weer verloren zijn gelopen zonder het Neverlost systeem. Zo luxe als de eerste hotels was het allemaal niet meer maar we kwamen erachter dat zowel de dure als goedkopere hotels elk hun eigen charmes hebben. Hier was alles gratis. Het internet, het zwembad en je kon ook gratis fitnessen in een nabij gelegen fitnesszaal maar daar taalde ik niet meer na. Ik snapte sowieso niet, met de dagen die we erop hadden zitten, dat ik ooit maar zelfs had gedacht om elke dag te gaan fitnessen deze vakantie. Op de hotelkamer lazen we wat er zoal te doen was en Green Day bleek te spelen die avond. Petra had daar echter geen puf meer voor terwijl het mij een erg leuk idee leek. Al met al verbeterde dat niet onze stemming en ik dacht bij mezelf dat de ochtend leuker was geweest dan de avond en dat was tot dan toe anders geweest. Uiteindelijk besloten we naar Bricktown te gaan. Er was daar veel te doen en wij zagen in gedachten beelden opdoemen van grote winkelcentra.
Bricktown bevond zich zo'n 11 kilometer van ons hotel. We deden er niet zo lang over maar bij de afslag naar Bricktown kwamen we in een file. Die bleek, hoe ironisch, vol te zitten met Green Day fans. Aan onze rechterhand konden we ook vanaf de turnpike het stadion zien liggen waar ze die avond zouden optreden. We parkeerden uiteindelijk ergens voor drie dollar op een veldje. Bricktown bleek niet zozeer een winkelcentrum als een verzameling van uitgaansgelegenheden. Theaters, stadions, cafe's en restaurants. Ik wilde nog een hotdog maar bij het standje waar ik er een wilde kopen waren de broodjes op dus nam ik maar een wrap die ze tegen dezelfde prijs als een hotdog kon aanbieden. Ik had er meteen al spijt van want een koude wrap is toch wel wat anders dan een warme hot dog. Hierna liepen we gewoon wat rond en kwamen op een gegeven moment langs een stadion waar een baseball game bezig was. Petra stelde voor om eens een kijkje te nemen. Opmerkelijk, aangezien zij er niet zo veel aan vind maar wellicht vond ze dat ze nog iets goed te maken had voor die middag. De tickets die we kochten waren zes dollar en we zaten ergens onder met zicht op het derde honk. Ik was blij met het stukje Amerikaanse cultuur wat ik nu meekreeg. Dit was toch wel een van de dingen die ik graag had willen doen maar niet gedacht dat dit er van zou komen. De wedstrijd was wellicht geen majorleague baseball maar ik vond het de moeite waard. Het stadion had een geweldige geluidsinstallatie en elke speler kwam onder begeleiding van zijn eigen muziekje of geluidsfragment het veld op. Zo kwam er een op met het Star Wars thema dat je altijd hoort als Darth Vader in beeld komt. Verder klonk er af en toe trompetgeschal waar iedereen in het publiek charge riep. Ook vond ik het spel leuker dan ik had verwacht. Petra vond het eigenlijk ook wel leuk voor even en zo besloten we de avond toch nog goed af.
Na een tijdje besloten we dat we wel genoeg van het baseball hadden meegekregen. We maakten nog wat foto's van elkaar op de tribune en liepen van onze zitplaatsen naar de bovenste ring. Daar gingen we nog even naar de wc en ook pakte ik daar eindelijk de hotdog die ik al een hele tijd geleden had moeten hebben. Genietend van de invallende avond liepen we via een omweg tussen het neon, de muziek, de cafe's en restaurants terug naar onze auto.
In het hotel aangekomen keek ik nog wat televisie en zapte wat weg. The Devil's Advocate met Keanu Reeves was erop en wat kanalen later bleef ik hangen op baseball. Het was misschien geen snel spel maar er zat wel voldoende tactiek en spanning in. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen gaan waarderen Het was in ieder geval veel leuker dan American Football, de andere nationale sport. Dat vind ik eigenlijk alleen maar leuk voor de cheerleaders. We gingen iets later naar bed dan anders, zo rond half twaalf deden we het licht uit.