Bron: Route 66 Traveler's Guide and Roadside Companion]
We hadden besloten om de wekker om acht uur te zetten maar uiteindelijk waren we al om zes uur wakker. Petra maakte nog een verslagje terwijl ik de koffers inruimde en het was zo acht uur voordat we gereed waren. Ik checkte via de tv uit en we sjouwden de twee koffers naar de auto. We besloten onze dag te beginnen bij met een onbijt in 'Lou Mitchell's bakery'. Volgens onze route 66 gids de plek om ons roadavontuur te starten en een goede maaltijd te nuttigen. Het was niet ver van ons hotel en ons Neverlost systeem dirigeerde ons in een korte tijd door de straten van Chicago er naar toe.
We parkeerden bij een parkeermeter net om de hoek van Lou Mitchel's en liepen naar de diner. Binnen was het een drukte van jewelste. Serveersters liepen af en aan, bijna alle tafeltjes waren bezet en iedereen praatte druk door elkaar. We gingen zitten aan een van de lege tafels en merkten toen pas een zwaaiende dame die bij de deur stond op. Zij had met een verbaasde blik en vol verbazing onze capriolen gevolgd. Ze wees met een ongelovige blik op het bordje 'Wait to be seated', iets dat in Amerika heel vaak voorkomt zouden we merken en wat inhoud dat je bij de ingang moet wachten totdat je naar je tafel wordt geleid.
Wij lachten wat schaapachtig en mompelden een excuus waarna we haar volgden naar een tafeltje. De term bakkerij was niet echt van toepassing. Het was gewoon een echte Amerikaanse diner. Een oudere waitress begroette ons met een authentiek "How ya doin' " meteen gevolgd met een "Where are you guys from". We kregen naast het drinken wat we bestelden ook twee grote glazen water met ijs. Ik (wijs geworden na al de extreem grote porties) pakte slechts een ei met spek om vervolgens twee eieren, aardappelen en bacon te met twee grote boterhammen te krijgen. Het deed me een beetje vreemd aan, zo'n stevige maaltijd als ontbijt, hoewel het me wel smaakte. Even later liepen we naar de auto en begonnen aan onze reis.
Het duurde even voordat we Chicago uit waren. We kwamen door nog wat vage buurten die er wat minder aangenaam uitzagen dan het centrum. Op een gegeven moment reden we door een buurt met een school genaamd Polk High, een naam die ik meteen herkende van Married With Children. Ik had me niet gerealiseerd dat die school echt bestond en vond het een leuke toevalligheid om er voorbij te rijden. Ik had me voorgenomen om niet te lang te wachten met tanken. De wijzer die het benzineniveau aangaf was al beneden de helft en ik stopte bij het eerste de beste tankstation dat ik zag. Ik wist niet hoe de benzineklep openging, ik wist niet welke benzine ik moest tanken. Ik wist niet hoe de pomp werkte. Dus maar naar binnen en vragen hoe en wat ik moest tanken. Ik kreeg uitleg hoe en wat en met die hindernis genomen, en met een volle tank vervolgden we onze route.
Het werd stilstaan wat rustiger op de weg en besloten bij een wat rustiger plekje even te stoppen om de cd-speler eens uit te vogelen. Ik haalde het cd-mapje uit de achterbak en maakte meteen een foto van de koffers. Niet te geloven dat die platgelegd in mijn Golfje net gepast hadden. Hier stonden ze zonder problemen rechtop en er hadden er makkelijk nog twee naast gepast. De cd-lader bleek zich niet achter in de koffer te bevinden maar je kon ze gewoon in de cd-speler laden voor. Petra bepaalde de muziekkeuze en even later gingen we weer verder, maar nu met leuke muziek. We draaiden die dag verdacht veel Nederlandstalige muziek zoals de Band Zonder Banaan en de Osdorp Posse. Misschien om bij al dat vreemde een beetje Hollandse houvast te hebben?
Nu we de stad uit waren kwamen we ook door dorpjes langs de route en die toonden ons typische Amerikaanse huisjes wat me weer een heel ander gevoel gaf dan in Chicago. Ook viel op de enorme uitgestrektheid van het landschap en de ruimte die je had. Buiten de dorpen zag je soms wel een huisje dertig meter verder van de weg liggen met rondom een uitgestrekt stuk vrij liggend grond. Iets anders wat me opviel was dat we bijna geen tegen moet komend verkeer hadden. Pas na een uur of twee kwamen we de eerste tweerichtingswegen tegen.
[ "Wilmington, Illinois calls itself home to a little more than 5,000 people, but it's most photographed "citizen" isn't a person at all. Rather it is the Gemini Giant, a large fiberglass "muffler man" of the 1960's era. It was during this time that these colossal men could be found all over America, holding all manner of "tools" in their hands from mufflers, to hot dogs, to axes, and more. In this case, the Gemini Giant sports a rocket ship, a remnant of our fascination with outer space. Most of these very tall men lost their lives as America began to move faster and faster. But here in Wilmington, the large green man hangs tight, along with several other historic icons of the past."
Bron: legendsofamerica.com ]
Even later werd onze aandacht getrokken door een gigantische pop aan de rechterkant van de weg die een diner aankondigde. Hoewel ik nog niet echt behoefte had om te stoppen maakte ik toch een rechtsomkeer. Het was vakantie en we hadden de tijd. Binnen bleek het een mix van diner en fastfoodresteraunt te zijn. Een balie zoals je die in de MacDonalds hebt maar met de typische bankjes zoals je in Amerikaanse diners tegenkomt en de tafeltjes waren geheel in de stijl van onze route. Een leuk jong ding met een verveeld gezicht nam onze order achter de toonder. Het was junkfood maar mijn hamburger smaakte toch lekker en ik at ook nog het grootste gedeelte van Petra's visburger die, na het forse ontbijt, nog niet echt veel trek had. Tijdens het eten bekeken we eens goed wat welke steden we nog moesten en door welke staten we nog zouden rijden. De locals die in de diner zaten keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan, met ons opgewonden Nederlands gepraat en bij de vele foto's die we maakten. Voor hen is route 66 een alledaags iets en ik denk dat ze zich afvroegen wat we deden, waar we vandaan kwamen en wat we nou precies zo leuk vonden in die diner in een klein achteraf plaatsje. Toen ik wegging kocht ik een shirt met de opdruk van Route 66 en met een opdruk van de Gemini giant. Erg toeristisch en kitsch maar 'what the heck', ik had vakantie en het shirt vond ik een leuke herinnering.
Die dag maakten we ook nog een stop bij een barn (schuur) waar we even de benen strekten. Na die stop ging het voor mijn gevoel een stuk vlotter, we hadden lekkere muziek opstaan en met het Neverlost systeem en de borden van "Historic Route 66" hadden we niet veel moeite om op de Route te blijven. En als we het niet meer wisten volgden we gewoon de verweerde telefoonpalen richting het westen. Die vind je naast de gehele route en boden bij gebrek aan goede borden en het niet meer voorkomen van Route 66 op moderne kaarten een uitstekende leidraad.
We kwamen die dag twee keer door het plaatsje Springfield en ik vroeg me af of het de Springfield was waar Bart Simpson in woont. Na voorbij Polk High te zijn gereden zou het me niet meer verbaasd hebben. (en ja: ik weet dat Bart Simpson een tekenfilmfiguur is en niet echt bestaat maar Eat my shorts :p). Bij shirly was er een wegomlegging en misten we de historic route 66 signs. Zo kwamen we op Interstate 55 terecht. We begonnen ons te realiseren wat afstanden in Amerika voorstellen. Met de lage snelheidslimieten en ons voornemen de oude route te rijden ipv de snelweg, maakte dat we lang over de miles deden. We besloten dan ook op de snelweg te blijven waar we maar liefst 55 (mijl) per uur konden doen. Hierdoor misten we wel de dixie truck stop die ik had willen bezoeken maar je kan nu eenmaal niet alles hebben. Zeker niet met de afstanden die wij elke dag zouden maken.
[ From this point to well beyond Springfield, this is Lincoln Country. And indeed there are a number of wonderful public attractions honouring the sixteenth president. But there is also a commercial heaviness about much of it. In fact, if you can find some place where Lincoln is not advertised to have worked, stayed, or stood, you might want to phone the tourist police with an anonymous tip.
Bron: Route 66 Traveler's Guide and Roadside Companion ]
We hadden er al wat snelweg op zitten toen we bij Springfield kwamen. Ondanks ons besluit de rest via de snelweg af te leggen namen we bij Springfield de afslag van de snelweg af. Ik had Petra verteld dat Abraham Lincoln in Springfield had gewoond en zij was toch wel geïnteresseerd geraakt. Er waren een paar bordjes die verwezen naar musea maar musea zijn niet echt besteed aan ons en we reden gewoon door. Dit ook vanwege de tijd (we zouden die avond ook pas om 7 uur in ons hotel aankomen). We wilden eigenlijk na door Springfield te zijn gereden weer de snelweg pakken maar toen we moesten kiezen tussen het bordje Interstate en begraafplaats Lincoln kozen we toch dit laatste om zodoende toch nog dit mee te krijgen.
Het was begonnen met regenen wat op de een of andere manier wel paste bij de sfeer van de begraafplaats waar we terecht kwamen. Ik was even bang dat ik de parkeerplaats had gemist of het bordje "verboden in te rijden" maar net zoals je in Amerikaanse films ziet kun je echt met de auto de begraafplaats op. Het graf van Lincoln zagen we wat later. Tussen de bomen en graven was deze graftombe anex monument moeilijk te missen.
.jpg)
Het was een maandag en dat maakte waarschijnlijk ook dat het niet zo druk was. Natuurlijk waren er wel mensen maar ik kreeg de indruk dat het in een weekend drukker zou zijn. Wij maakten wat foto's en het bleek dat er ook binnen kon gaan. Het graf bleek een graftombe te zijn van de gehele Lincoln familie. Het was binnen geheel van marmer en er heerste een plechtige stilte. We sloegen rechtsaf en gingen aan de graven van de verschillende Lincoln's voorbij. Precies in het midden lag de graftombe van de zestiende president van de Verenigde Staten. Wij liepen terug waar een veteraan ons vroeg of we nog vragen hadden. Ik denk dat het een soort van erebaantje was om uitleg te geven over Abraham Lincoln die toch een van de beroemdste presidenten uit de geschiedenis van de Verenigde Staten is. Die had ik nog wel enkele en het bleek dat alle Lincoln's hier begraven lagen behalve één wiens vrouw het had tegengehouden. De laatste Lincoln was kinderloos ergens in 1980 gestorven dus er zou nooit niemand meer worden bijgeplaatst.
Het bezoek van de begraafplaats zou onze laatste stop zijn. Het was al laat en het zag er naar uit dat we niet voor zes uur in ons hotel zouden zijn. We belden zodat ze de reservering niet zouden vergeven. Een uur later waren we in bij ST. Louis en zagen we de Gateway Arch opdoemen die de expansie naar het westen symboliseert. Tijd om de Arch te bezichtigen was er jammer genoeg niet meer. Het regende en het was zowiezo de vraag of het nog open was. Daarnaast waren we moe van een lange dag in de auto en besloten niets meer te doen en in het hotel te eten. Toen ik op ons weblog keek na ons geïnstalleerd te hebben in onze hotelkamer bleek dat ST Louis de enige plaats was van onze bestemmingen waar het regende. We hadden dus pech.
Dit keer stond de twee voor ons kamernummer wel voor de tweede verdieping. Alles zag er goed uit, alhoewel het niet zo luxe was als in het Hilton in Chicago. De stopcontacten waren ook niet allemaal even best maar dat was het enige mindere van de kamer. Toen ik de oplader in het stopcontact deed ging de stroom er heel even af en moest ik de wekker opnieuw instellen. Nadat we ons hadden omgekleed liepen we naar beneden en wat ik zag maakte dat ik het jammer vond dat we niet veel tijd in het hotel hadden. Ik keek van het gangpad van de tweede verdieping naar en zwembad en het midden van het hotel was een open ruimte met uitzicht beneden op de lobby en het ontbijtbuffet. De trappen liepen in een apart patroon naar beneden maar je kon natuurlijk ook met de lift naar beneden.
We namen de trap naar het restaurant van het hotel. Deze keer waren we wel zo wijs om te wachten totdat we naar onze plaatsen werden gewezen. We kwamen te zitten in een leuke omgeving met op de achtergrond een tv met american football. Ze hadden garnalen met rijst op het menu staan en dat koos Petra en ik bestelde een halve spare-ribs met een gepofte aardappel. Ook pakte ik een pilsje erbij, een Heineken want aan het Amerikaanse bier heb ik nooit kunnen wennen.
De salade, die altijd vooraf wordt geserveerd in Amerika, was heerlijk vers met speciale honingmosterd saus.Het eten was ook een verademing. Eindelijk geen hamburger en kleine MacDonalds achtige friet maar gewoon eerlijk eten. Ik was blij dat ik geen hele rib had gepakt, mijn halve sparerib paste al bijna niet op het bord. Ook de bediening was goed en we tipten dan ook according. Voor het eerst deze vakantie had ik echt een relaxed vakantiegevoel. We hadden een erg drukke dag gehad, ik was moe en sommige dingen zoals de afstand waren tegengevallen maar een hele boel dingen hadden we al doorstaan zoals de vliegreis, de eerste keer tanken, het verkeer en met nog twee weken in het vooruitzicht kon ik echt van deze avond genieten.
Teruglopend naar onze kamer wisselde ik een briefje van 5 dollars voor kwartjes bij een wisselautomaat. Die kwartjes spendeerde ik in de kleine arcade die vlak bij onze kamer op de tweede verdieping was. Een van die spellen was toevallig een flipperspel met de naam Corvette Route 66. Die avond deed Petra om negen uur haar ogen dicht en ik deed nog wat met de foto's op de laptop totdat ik ook mijn ogen niet meer kon openhouden en wegdommelde rond half tien.