Chicago (dag 1)

[ Never has a highway been so symbolic as Route 66. Snaking across the belly of America, this fragile ribbon of concrete first connected the prairie capital of Chicago with the California dreamin' of Los Angeles in 1926. Along the way, lightning-bug towns sprouted up with neon signposts, motor courts and drive-ins, all providing the simple camaraderie of the road.

Bron: Lonely planet Road Trip - Route 66 ]

Deze dag staan we vroeg op. Vandaag is de grote dag, inpakken hoeven we niet meer te doen, we hebben alles al klaar staan. Ik bak nog snel een eitje wat ik maar half op eet. Esther en d'r toenmalige vriend brengen ons naar Schiphol. Esther doet dit maar al te graag, het feit dat ze mijn auto de komende twee weken kan rijden in de tijd dat we weg zijn heeft daar natuurlijk niets mee te maken. De rit verloopt soepel en voor schiphol laden we onze koffers uit en nemen we afscheid.

We lopen een grote hal binnen en zoeken waar we onze bagage kunnen inchecken. De vliegtickets heb ik al uitgeprint en het inchecken is zo gebeurd. Het blijkt dat we met zesendertig kilo meer dan driekwart onder de toegestane norm zitten. We kunnen ook al door de paspoort controle. We lopen door een detector en onze handbagage wordt gescand. We hebben nog veel tijd dus struinen we de verschillende winkeltjes in de taxfree zone wat af. En wonder boven wonder, net nu ik er totaal niet naar op zoek ben, kom ik de trainingsbroek tegen die ik al een tijd zoek. Hij blijkt perfect te passen en ik koop 'm dan ook meteen. Petra koopt in een andere winkel een tasje voor de camera. Ook kopen we nog wat te lezen en te eten voor in het vliegtuig. We maken nog een stop bij de Mac en ik neem me plechtig voor om in Amerika maar één keer langs de Mac te gaan, en alleen omdat Petra dat wil.

Ik ben niet al te zenuwachtig hoewel het vooruitzicht van het vliegen me niet aanstaat. Ik ben toen ik veertien was ooit naar Canada gevlogen en die vlucht was niet echt een succes in mijn beleving. Maar ik heb pilletjes tegen de luchtziekte en ik kijk toch wel uit naar de vakantie, echter niet de vliegreis. De reis blijkt mee te vallen, het is vooral saai eigenlijk. De mp3 speler die ik heb meegenomen komt niet eens boven het geluid van de airco uit en de reis brengen we door met lezen, tv kijken en ons een beetje vervelen.

Negen uur later landen we. De reis viel me mee dus die hindernis is al genomen. Wel moeten we nog een onze bagage ophalen, de gereserveerde auto ophalen en naar het hotel dus we zijn er nog lang niet maar tot dusver valt het mee. Bij de douane moeten we onze foto laten nemen door iets wat lijkt op een veredelde webcam en worden onze vingerafdrukken genomen. Als dat is gebeurd kunnen we zonder vragen doorlopen. Bij de bagageband zien we onze koffers al snel. Het is erg druk bij de band en als ik onze koffers van de band haal trek ik twee mensen bijna omver. Met een excuus lopen we verder. We lopen langs twee politieagenten die wat stoer voor zich uit zitten te kijken. Aan een lijn een piepklein hondje wat er lachwekkend uiziet als je naar die stoere kerels kijkt. Later heb ik vernomen dat die honden moeten zoeken naar groenten en bederfelijke waar. Niet naar drugs zoals ik dacht.

We staan binnen een mum van tijd buiten en je krijgt helemaal niet de indruk dat het Chicago O' Hare één van de grootste luchthavens van de Verenigde Staten is. Buiten aangekomen zien we net een Herz bus vertrekken en moeten wachten tot er weer een langskomt. We zien ondertussen busjes van andere verhuurbedrijven maar onze bus laat nog even op zich wachten. Dat geeft ons de tijd om wat rond te kijken. Hoewel het allemaal wat ruimer is, de wegen breder en de auto's groter, zie ik nog niet zo veel verschil met Nederland. Petra sms'ed de moeders dat we veilig zijn aangekomen en na een kwartier of wat komt de Herz bus langs. We worden verwelkomd door een neger die zo uit een speelfilm gestapt kan zijn. Dik, vriendelijk, en tsja, typisch Amerikaans dus. Wij sjouwen onze koffers in de bus en worden naar het verhuurbedrijf gebracht wat niet ver rijden is. Daar worden we geholpen door een vriendelijke oudere dame, eerst blijkt de auto die wij besteld hadden niet op voorraad maar gelukkig is er net een Towncar met navigatie binnengebracht. Thuis kreeg ik de koffers net in mijn Golf geperst als ze op hun kant lagen. Hier passen de koffers staand erin en hou je nog ruimte waar je makkelijk nog twee koffers zou kunnen plaatsen.



En dan moet ik met die enorme bak gaan rijden. Ik krijg een crash course automaat rijden omdat ik daar om vraag maar verder moet ik me maar zien te redden. Met het achteruit rijden verwar ik de koppeling met de rem en we maken meteen onze eerste noodstop. Op de snelweg is het filerijden en dus heb ik genoeg tijd om te wennen. Het rijden blijkt mee te vallen, maar omdat ik erg moe ben en moeite heb me te concentreren blijf ik wel op dezelfde strook rijden. Vanaf het vliegveld is het vierentwintig kilometer naar het hotel rijden. Hoe de afritten zijn aangegeven, het verkeersgedrag en de borden, het is net allemaal iets anders. We zijn erg blij dat we toch een navigatiesysteem erbij gepakt hebben want anders waren we echt verloren geweest. Ondanks het navigatiesysteem rijden we toch twee keer verkeerd maar hervinden ons ook snel weer.

De binnenstad van Chicago is vooral eenrichtingsverkeer en erg relaxed voor zo'n grote stad. Nog een hindernis dient zich aan als we de auto moeten parkeren in de parkeergarage bij het Hilton. Nog niet volledig gewend aan het automatisch schakelen blijkt heuvel op lastiger dan ik dacht. Dat, met de nauwe (bijna on-Amerikaans aandoende) smalle doorgang in de parkeergarage waar ik doorheen moet manoeuvreren met een (heel erg grote Amerikaans aandoende) auto, levert en van de laatste zweetmomenten op van die dag.

Als we 'm dan eindelijk geparkeerd hebben moeten we alleen nog uitvinden hoe we de auto moeten uitzetten. Gewoon de sleutel omdraaien blijkt niet te werken. Na enkele minuten stuntelen kom ik erachter dat je de auto eerst in P moet schakelen, waar P voor Park staat. En met dat laatste probleem opgelost besluiten we het autogedeelte van die dag definitief.

In het Hilton binnengekomen lopen we door een prachtige lobby naar de incheckbalie. Een restaurant, een bar en een loungehoek waar je op een groot plasmascherm sport kan kijken vallen me zo in het voorbijgaan op. We hebben kamer 2170 toegewezen gekregen en ik vraag in de uitgestrekte gang naar de route van onze kamer aan, weer een typische, forse, Amerikaans uitziende neger. Ik krijg een verbaasd gezicht als ik vraag waar we precies moeten zijn op de tweede verdieping. 'Sir, it's on the twenty-first floor' krijg ik als antwoord. Het blijft even wennen.



Wij komen uiteindelijk in een prachtige kamer. Als ik nog twijfelde over op welke verdieping we zitten wordt die twijfel als ik naar buiten kijk weggenomen. We kunnen jammer genoeg niet te lang rusten op onze hotelkamer. De reis naar het hotel, het inchecken en uitladen duurde langer dan we gedacht hadden. En de Doors, het concert waar we die avond heen gaan, begint al om acht uur. Ik kan geen telefoonnummer achterhalen dus we gokken erop dat als we om acht uur aankomen we nog op tijd zijn, het is zowiezo niet uitverkocht staat op de site dus we gokken erop dat ze onze kaarten zowiezo wel langer zullen vasthouden.

We pikken nog een uurtje slaap mee. Daarna staan we op, misschien nog vermoeider dan voordat we gingen liggen. We besluiten in het hotel te eten, dat scheelt ook weer tijd. We gaan aan een tafeltje zitten waarop onze ober (die ook een tijd in Nederland heeft gewoond blijkt later) automatisch aanneemt dat we toeristen zijn en vraagt waar we vandaan komen. We eten spaghetti en ik neem er een Heineken bij. Amerikaans bier smaakt echt naar lauw water dus ik kom absoluut niet in de verleiding om het lokale bier te proberen. Na gegeten te hebben pakken we voor het hotel een taxi. Een taxi krijgen is niet moeilijk want er staat een rij van minstens negen taxi's. Het Congress Theatre blijkt toch verder dan je zou denken als je de kaart erbij pakt maar met de taxi zijn we er binnen 15 minuten. Een gelijk aantal dollars later stappen we uit voor het Congress Theater.

[ Het was wel heel toevallig dat we die avond naar een concert gingen van de Doors. De dag dat we onze reis hadden geboekt had ik een mailtje gekregen (ik zit bij een of andere mailinglijst) dat The Doors een paar shows hadden gecanceled en dat er een optreden was bijgekomen. Dat was in Chicago de dag dat we zouden aankomen. ]

Binnen komen we in een soort van (naar later blijkt) voorportaal en in een gangetje heeft men een paar tafeltjes tegen elkaar geschoven en daar kun je je kaartjes kopen. Het doet me een beetje denken aan de open podiums en groepenpresentaties die ik presenteerde met Soulex. Het zit er in ieder geval niet uit als of er hier vaak concerten worden gegeven.

Als ik mijn naam zeg en mijn paspoort laat zien ter identificatie (de kaartjes zijn al betaald per creditcard) zie ik nieuwsgierige blikken en de dames weten meteen welke kaartjes bij onze namen horen. Ik vraag me af wat ze denken, misschien wel dat we speciaal hiervoor naar Amerika zijn gekomen.

[ The Congress Theater, with its 2890-seat auditorium, is one of the most intact surviving neighborhood movie "palaces" in Chicago dating from the boom years of the 1920's. It is one of the last remaining theaters associated with Lubiner & Trinz, the operators of one of Chicago's largest chains of "moving picture theaters" during the 1920's.

Bron: congresschicago.com ]

Als we de lobby binnen lopen komen we in een zaal die je niet zou verwachten na het schamele gangetje waar we net uitkomen. Ik had al een keer de website van het Congress Theater bekeken dus wist wel een beetje wat we konden verwachten maar ik was toch onder de indruk van de grote lobby met haar twee grote trappen die naar het balkon liepen.

??????????????????

We kijken even naar de merchandise terwijl we naar de nog vrijwel lege zaal lopen maar echt iets van onze gading zien we niet. Jammer want een shirt van een band vind ik altijd wel leuk, maar dan moet het er natuurlijk wel leuk uitzien. De zaal waarin we uitkomen is prachtig. De vloer loopt schuin naar beneden en het plafond is erg hoog. De muren zijn versierd met houtsnijwerk en ook het podium is met houten versierselen omlijst. Het podium is echt een podium wat je in een oud theater mag verwachten en achter in de zaal staan stoelen. Ook is boven ons een hoog balkon dat tot de helft van de zaal uitstrekte. De zaal is slechts matig verlicht met sfeerverlichting en alle foto's die ik maak mislukken dan ook.

We gaan voor het podium staan, achter een ruimte die is ingericht als vip ruimte voor mensen die ipv de 50 dollar meer dan 175 dollar betaalden voor een kaartje. Houten stoeltjes staan opgesteld terwijl de rest van het publiek staat (of als ze zitten zijn achteraan in de zaal van die luxe theaterstoelen). Dan voel je je volgens mij toch wel lullig en ik ben stiekem blij dat ze al uitverkocht waren toen wij er achter kwamen dat je ook vip tickets kon bestellen. Het enige voordeel van de vip tickets dat ik zag was een meet en greet met de band. Maar met hoe de dag tot dan toe is verlopen en met de tijdsdruk ben ik blij dat we dat niet hebben gedaan.

We blijven vooraan staan bij de hekken en hebben goed zicht op het podium. Niet zo heel veel later beginnen de Doors te spelen. We zijn al bijna een heel etmaal op maar krijgen bij de klanken van Peace Frog, gevolgd door Break on Through hernieuwde energie. We hebben ze in deze samenstelling al een keer zien spelen op Bospop. Dat was toen keigaaf geweest en dat is het deze keer ook. Ian Astburry heeft zich meer en meer losgemaakt van zijn Jim Morisson complex. Hij is nu meer zichzelf dan de eerste keer dat we ze zagen. Geen nieuwe nummers passeren de revue maar wel alle oude klassiekers. Ray en Robby zijn erg goed op elkaar ingespeeld en hun enthousiasme is erg aanstekelijk. Je merkt dat sommige onderwerpen zoals hun anti-Bush houding en pro-blowen nog steeds erg controversieel zijn in Amerika. Vooral als Bush wordt geadresseerd door ray Manzerek levert dat zowel applaus als boe-geroep op. Na een tijdje ga ik wat drinken halen. Ik moet eerst me legitimeren voordat ik alcohol mag halen. Als ik terug kom heeft niemand mijn plekje vooraan ingepikt en ik kan zo weer naast Petra vooraan gaan staan.

Tegen het einde van het optreden gaan we naar het balkon. Daar gaan we zitten en dat blijkt funest. De reis, de indrukken, het slaapgebrek, dat alles eist zijn tol. Net voor het einde van het optreden pakken we een taxi terug. Door de donkere straten van Chicago flitsen de neonlichten en de skyline met haar wolkenkrabbers aan ons voorbij. Naar buiten kijkend naar de wolkenkrabbers doet het allemaal wat onrealistisch aan. De terugreis duurt korter wat er op wijst dat de eerste taxichauffeur heeft omgereden. Deze taxichauffeur wil ons meer laten betalen dan op de wijzer staat. Deze twee zouden typerend blijken voor alle taxichauffeurs die we later zouden ontmoeten. Ik rekende het bedrag wat op de meter stond af en we verlieten de taxi en liepen naar onze hotelkamer. Petra viel meteen in slaap en ik zette nog even de foto's erop en schreef wat op voor mijn verslag. Niet lang erna volgde een welverdiende slaap na 24 uur te zijn wakker geweest

Terug naar boven

The Windy City (dag 2)

[ Popik claims the title was self-bestowed as Chicago attempted to promote itself as a summer tourist destination, in reference to its refreshing lake breezes that provided relief from the hot summer weather .

According to the Chicago Public Library website, Chicago's popular nickname is due to the "loud and windy boosterism" of Chicago promoters.

There are several sources that indicate Chicago was called the Windy City much earlier than 1890. David Wilton's Word Origins cites Mathew's Dictionary of Americanisms, published over 50 years ago, with an 1887 quotation of Windy City in reference to Chicago.

Bron: http://www.islandnet.com/~see/weather/history/chicago-nickname.htm ]

De volgende ochtend werd ik wakker en toen ik op de wekker keek, bleek dat we nog wel even moesten wennen aan het tijdsverschil. De wekker wees namelijk vier uur in de ochtend aan. Petra was ook wakker geworden en zette de foto's erop. Daarna probeerden we weer wat te slapen (god wist dat we het konden gebruiken). Om half tien stonden we uiteindelijk op.

Deze dag in Chicago voelde als een wachtdag, een tussendag. Wel al in Amerika maar nog niet begonnen aan Route 66 wat het reisdoel was van onze reis. We hadden dan ook niet al te veel haast. Petra nam een bad en ik besloot om te gaan fitnessen in het hotel. De fitnessruimte was luxe en groot, net zoals alles in dit hotel. Er was een heuse atletiekbaan met middenin een helft met cardioapparatuur en de andere helft halters en machines voor krachttraining. Ook hier natuurlijk tv's met CNN. Na een half uurtje merkte ik op dat ik niet alleen honger en dorst had, maar dat ik ook nog echt moe was en dat mijn jetlag ook parten speelde. Ik begon me een beetje moedeloos te voelen, we hadden nog een hele trip voor de boeg en ik was nu al bekaf. Met het Neverlost systeem hadden we geluk gehad, de vorige dag waren we zo uitgeput geweest dat zonder die routebegeleiding echt een serieus probleem zouden hebben gehad. En met zo veel mijlen nog te gaan en zo veel waaraan we moesten wennen. Maar dat was morgen, deze dag zouden we een beetje kunnen bijkomen.

Nadat ik gedoucht had was het al wat later in de ochtend. We besloten niet nog meer tijd te verliezen in het hotel en in de stad wat te eten. Deze dag stond in het teken van gewoon wat de stad verkennen. Ik wist eerst niet dat de fontein die in het begin van Married With Childeren te zien is, in Chicago staat. Het toeval wil dat die vanuit ons hotel al te zien was dus dat zou onze eerste bezienswaardigheid worden vandaag. Verder hadden we geen idee wat te doen behalve een beetje rondlopen en de Sears Tower te gaan bezichtigen. De auto lieten we voor wat ie was. Geen auto voor mij deze dag.



Buiten het hotel was oversteken al een ervaring op zich en naar de fontein lopend keken we onze ogen uit naar de vele wolkenkrabbers die de skyline sierden. We hadden echt honger en bij de fontein aangekomen zagen we een hotdog stand waar we meteen naartoe liepen. Ik pakte een Louisiana hotdog (uien en curry) en een New York hotdog voor Petra (gewoon) en een large coke die ook echt large was. We aten het op een bankje op en genoten van het zonnetje. In de buurt van ons bankje liepen een aantal meeuwen waarvan een me erg deed denken aan Shadow, een van onze katten. Die kwaakt namelijk ook zo hard.

De hotdog en cola deden goed en ik was, ondanks het feit dat ik nog steeds moe was, weer wat opgeknapt. Na nog wat foto's van de fontein te hebben gemaakt liepen we door naar de Navy Pier, gelegen aan Lake Michigan, die we ook al hadden zien liggen vanaf onze hotelkamer. Op de Navy Pier was een verzameling van winkels, stands, eetgelegenheden en entertainment. We struinden de toeristische winkeltjes af, prullen bekijkend die hartstikke leuk zijn maar waar je niets aan hebt. Ik zag een leuk shirt met een chicago opdruk en kocht die. Ik vind het altijd leuk om shirts als aandenken te kopen. Een tastbaar aandenken dat je elke keer als je het draagt even aan een leuk concert of leuke plaats herinnert. We kochten ook 2 magneetjes met een opdruk van Chicago voor op ons schoolbord dat in onze keuken hangt. Echt van die eerdergenoemde prul waar je niets aan hebt maar wel leuk als aandenken.

Na de pier te hebben bezocht liepen we richting centrum waar we wat winkels die ons leuk leken afliepen. De kleren die ze hadden waren ongeveer even duur als in Nederland maar dan in dollars in plaats van euro's dus toch wat goedkoper. En het waren natuurlijk net even wat andere kleren dan in Nederland dus heel veel keus. Een van de winkels waar we iets kochten was het Hardrock Café. Dat is natuurlijk ook een café / restaurant maar aangezien het daar ook 'Wait to be seated' was, en wij eigenlijk alleen een blik binnen wilden werpen, struinden we alleen het winkeltje af. Petra kocht een leuk hemdje. Even later ging ik naar de wc in een cafe. Daar hadden ze overal tv-schermen. Zelfs in de pisbakken op de heren wc waren monitoren in de muur verwerkt met CNN!

[ The fast food industry began with two brothers in San Bernardino, California in the nineteen-forties. Mac and Dick McDonald owned a small, but very successful restaurant. They sold only a few kinds of simple food, especially hamburgers.

People stood outside the restaurant at a window. They told the workers inside what they wanted to eat. They received and paid for their food very quickly. The food came in containers that could be thrown away. The system was so successful that the McDonald brothers discovered they could sell a lot of food and lower their prices.

Ray Kroc sold restaurant supplies. He recognized the importance of the McDonald brothers' idea. He saw that food sales could be organized for mass production -- almost like a factory. Mister Kroc paid the McDonald brothers for permission to open several restaurants similar to theirs. He opened the first McDonald's restaurant near Chicago, Illinois, in nineteen-fifty-five. Soon, more McDonald's were opening all across the United States. Other people copied the idea and more fast food restaurants followed.

Bron: Manythings.org ]

We gingen ook nog de MacDonald's waarvan Petra dacht dat het de eerste MacDonald restaurant ter wereld was. Het was in ieder geval een speciale. Het interieur was heel apart met bijna geheel glazen wanden en glazen tafels en brede fauteuils. De frieten en burgers smaakten echter precies hetzelfde als in Nederland. Of misschien moet ik zeggen dat de friet en burgers in Nederland precies hetzelfde smaken als in de Verenigde Staten. Het was heerlijk om even languit te zitten en heel even de benen te kunnen strekken. We hadden al een hele wandeling erop zitten en dat merkte ik goed. Bij het naar buiten lopen las ik nog dat de Mac een van de eerste was, en de eerste in Chicago maar niet de eerste Mac in amerika zoals Petra dacht.

Een van de winkels waar we daarna kwamen was een sportwinkel van maar liefst zeven verdiepingen. Ik had al een trainingsbroek dus keek gewoon wat rond zonder de intentie iets te kopen. Petra kocht slippers want kon nu al bijna niet meer lopen aangezien haar schoenen erg knelden bij haar enkels en ze al blaren begon te krijgen. Toen Petra had afgerekend vroeg ze aan mij waar ik de andere tassen had. De tas met het net gekochte hemdje van het Hardrock Cafe, mijn Chicago shirt, de magneetjes. Ik had ze niet meer. Ik kreeg het even Spaans benauwd bij de realisatie dat ik ze kwijt was. Zo typisch voor mij om ze vast ergens te laten liggen. Ik traceerde onze acties terug naar het moment waar we de tassen het laatst hadden gehad. Dat was in de MacDonald geweest. Ik liet Petra wachten in de winkel en sprintte snel terug naar de MacDonalds, nog steeds mezelf vervloekend om mijn stommiteit. Ik had ondertussen al een goed idee waar ik ze had laten liggen. We hadden nog een foto gemaakt van een bord met de geschiedenis van MacDonalds en toen had ik de tassen neergezet. Ze bleken er ook te liggen en er was niets weg. Opgelucht liep ik terug. Onze volgende stop was de Sears Tower. Petra had de slippers die ze had gekocht meteen aangedaan maar die bleken nog pijnlijker te lopen dan haar schoenen en verruilde die weer voor haar schoenen.

[ The Great Fire of 1871 played a pivotal part in the architecture of the city. No one knows for certain how it started, although folklore seems to point to a barn on the city's west side. The blaze began early on a Sunday morning on October 8, 1871. By early Monday morning it had jumped the river and reached the business district. The fire burned until late Monday when rain helped douse the flames. By then it had destroyed 17,000 buildings and caused $200 million in damage.

After the fire, Chicago was a blank slate and the city reinvented itself as the great modern metropolis it is today. Architects and landscape designers flocked here from around the country and the Chicago School of Architecture was born.

Bron: http://www.gochicago.com/architecture/ ]

De Sears Tower was moeilijk te missen en bijna overal te zien. Door de mengeling van oude gebouwen uit het 'El Capone tijdperk', wolkenkrabbers en moderne architectuur liepen we er naar toe. Binnen liepen we door een scanner en onze bagage werd ook gescand. We kochten een kaartje en gingen met een lift naar de dertigste verdieping. Daar moesten we even wachten en werden door een zaal geloodst waar we een filmpje te zien kregen over de Sears Towers. Wat me er van bijgebleven is, is dat je op een heldere dag 4 staten kan zien. De lift naar het skydeck zelf is de snelste lift ter wereld. De lift is in een minuut boven en gaat elke seconde 2 verdiepingen af. Ik was een beetje zenuwachtig, ik heb het niet zo op hoogte maar de lift was heel stil en rustig. Toen we op het skydeck kwamen merkte ik niets van bewegen en het uitzicht was geweldig en deed je alles vergeten. We keken uit op de hele stad en haar omgeving. Het stadion, ons hotel, de snelweg waar we Chicago waren binnengereden, alles kon je zien.

[ Sears Tower - Constructed in 1974 by the Chicago firm of Skidmore, Owings & Merrill, the Sears Tower is a triumph of ingenuity and innovation. The structure consists of nine framed skyscrapers incorporated into one massive building. Standing at 412 meters and 110 stories high, it is the tallest in North America.

http://www.gochicago.com/architecture/ ]



Het was al ruim na zessen toen we de Sears tower uitliepen. Terwijl we terug liepen naar het hotel doken we een supermarktje in en kochten wat drinken en snacks voor de avond of morgen onderweg. Op onze weg terug kwamen we opeens langs een bordje 'Historic Route 66'. We hadden al een stukje Route 66 gedaan zonder het zelf te weten! We liepen nog een eindje terug hopend om het beginbordje ook tegen te komen maar dat vonden we niet en we hadden ook geen zin om te ver terug te wandelen. We kwamen wel het einde bordje tegen maar met de veranderde richtingen en het eenrichtingsverkeer vroegen we ons zowiezo af of het beginbordje in deze straat lag. We keerden maar weer om en wezen af en toe weer zo'n Historic Route 66' bordje aan als we er langs liepen. Ook liepen we langs Lou Mitchel's Bakery. Dat was een bekende naam maar ik kon hem niet plaatsen. Een kijkje in de etelage leerde dat het de bakkerij was dat in mijn route 66 boekje wordt genoemd als het 'ideale startpunt'. Door de leuke middag hadden we niet zo veel gedacht aan wat morgen zou brengen maar nu werden we weer herinnerd aan het feit dat we morgen echt de route zouden gaan rijden en werden weer helemaal enthousiast. Al met al hebben we die dag meer dan zeven uur in Chicago rondgelopen.

In het hotel aangekomen besloten we niets meer te doen die avond behalve nog even de fontein te gaan bezoeken. Ik had gehoord dat daarbij 's avonds een heuse lichtshow was en het was ook lekker dichtbij. Vanuit ons raam kon ik de fontein zien. Veel van een lichtshow zag ik niet, de fontein gloeide een beetje rood op de achtergrond maar dat was het. Wij besloten toch even er heen te wandelen. We wilden nog even een frisse neus halen en Petra had ondertussen ook opgezocht waar het bordje van het begin van de route 66 zich bevond. Dat bleek maar een paar straten van het hotel te zijn en zij wilde dat ook nog even zien. Het was wat koeler geworden buiten maar nog steeds aangenaam. Er stonden nog meer mensen bij de fontein en van dichtbij bleek dat er wel wat meer lichtkleuren waren dan alleen rood. Onder klanken van klassieke muziek en verschillende kleuren bood de fontein een mooi schouwspel en we bleven een poosje kijken. Daarna liepen we naar de kruising van straten waarvan we dachten dat het bordje 'Beginning Historic Route 66' te kunnen vinden.

Het was ondertussen echt donker geworden. De wolkenkrabbers staken als zwarte schaduwen boven alles uit en elke hoek die we namen leidde ons naar een straatje dat donkerder en leger was dan de straat ervoor. Af en toe hoorde je sirenes in de verte. Toen we op een kruising kwamen en ik in de verte een beter verlichte en drukkere straat zag, wilde ik voorstellen om op te geven en terug naar het hotel te gaan. Op dat moment zagen we het bord. Misschien hadden we al besloten om terug te gaan en kwamen we het toen tegen, precies herinner ik me het niet meer. Na al die mijlen die er tussen die avond in Chicago zitten en het moment dat ik dit schrijf zijn niet al mijn herinneringen meer zo helder. Wat ik wel weet is dat we het uiteindelijk vonden, erg in onze sas waren over het feit dat we het hadden gevonden, wat foto's maakten en terug naar het hotel liepen.

In het hotel aangekomen besloten we toch nog wat te eten, ondanks het feit dat we al zo moe waren. We kwamen er al snel achter dat we beter direct naar onze kamer hadden kunnen gaan. Eerst kwam de serveerster melden dat wat Petra besteld had er niet meer was. Daarna konden we lang wachten op wat er nog wel was. Datgene wat we uiteindelijk kregen was niet zoals we het besteld hadden en tegen die tijd waren we niet alleen moe maar ook geïrriteerd. Ik had me al voorgenomen om niet te tippen maar, vanwege al het voorgaande, werd de rekening kwijtgescholden. Dat zou je in Nederland niet zo snel zien. Nu kon de fooi er wel af. Nog steeds erg moe maar wel beter gestemd liepen we naar onze hotelkamer. We hadden de dag goed besteed. Als je het ons van tevoren zou hebben gevraagd hadden we deze dag niet gehoeven. We hadden liever meteen aan de route willen beginnen maar erop terugkijkend was deze dag absoluut de moeite waard geweest.

Terug naar boven

The Spirit of ST. Louis (dag 3)

[ Toen we de Coast to Coast reis selecteerden wilden we eerst van New York naar Los Angeles rijden, maar omdat dat een week extra duurde, besloten we al snel te vertrekken vanuit Chicago. Aan één kant jammer maar Chicago is wel vanuit historisch oogpunt gezien het juiste vertrekpunt. Niet alleen begint Route 66 hier daadwerkelijk maar Chicago heeft altijd al connecties gehad met Los Angeles. Zo is Hollywood niet vernoemd naar de lokale Holly oaks (een soort bomen) maar naar een wijk in Illinois.

Bron: Route 66 Traveler's Guide and Roadside Companion]

We hadden besloten om de wekker om acht uur te zetten maar uiteindelijk waren we al om zes uur wakker. Petra maakte nog een verslagje terwijl ik de koffers inruimde en het was zo acht uur voordat we gereed waren. Ik checkte via de tv uit en we sjouwden de twee koffers naar de auto. We besloten onze dag te beginnen bij met een onbijt in 'Lou Mitchell's bakery'. Volgens onze route 66 gids de plek om ons roadavontuur te starten en een goede maaltijd te nuttigen. Het was niet ver van ons hotel en ons Neverlost systeem dirigeerde ons in een korte tijd door de straten van Chicago er naar toe.



We parkeerden bij een parkeermeter net om de hoek van Lou Mitchel's en liepen naar de diner. Binnen was het een drukte van jewelste. Serveersters liepen af en aan, bijna alle tafeltjes waren bezet en iedereen praatte druk door elkaar. We gingen zitten aan een van de lege tafels en merkten toen pas een zwaaiende dame die bij de deur stond op. Zij had met een verbaasde blik en vol verbazing onze capriolen gevolgd. Ze wees met een ongelovige blik op het bordje 'Wait to be seated', iets dat in Amerika heel vaak voorkomt zouden we merken en wat inhoud dat je bij de ingang moet wachten totdat je naar je tafel wordt geleid.

Wij lachten wat schaapachtig en mompelden een excuus waarna we haar volgden naar een tafeltje. De term bakkerij was niet echt van toepassing. Het was gewoon een echte Amerikaanse diner. Een oudere waitress begroette ons met een authentiek "How ya doin' " meteen gevolgd met een "Where are you guys from". We kregen naast het drinken wat we bestelden ook twee grote glazen water met ijs. Ik (wijs geworden na al de extreem grote porties) pakte slechts een ei met spek om vervolgens twee eieren, aardappelen en bacon te met twee grote boterhammen te krijgen. Het deed me een beetje vreemd aan, zo'n stevige maaltijd als ontbijt, hoewel het me wel smaakte. Even later liepen we naar de auto en begonnen aan onze reis.

Het duurde even voordat we Chicago uit waren. We kwamen door nog wat vage buurten die er wat minder aangenaam uitzagen dan het centrum. Op een gegeven moment reden we door een buurt met een school genaamd Polk High, een naam die ik meteen herkende van Married With Children. Ik had me niet gerealiseerd dat die school echt bestond en vond het een leuke toevalligheid om er voorbij te rijden. Ik had me voorgenomen om niet te lang te wachten met tanken. De wijzer die het benzineniveau aangaf was al beneden de helft en ik stopte bij het eerste de beste tankstation dat ik zag. Ik wist niet hoe de benzineklep openging, ik wist niet welke benzine ik moest tanken. Ik wist niet hoe de pomp werkte. Dus maar naar binnen en vragen hoe en wat ik moest tanken. Ik kreeg uitleg hoe en wat en met die hindernis genomen, en met een volle tank vervolgden we onze route.

Het werd stilstaan wat rustiger op de weg en besloten bij een wat rustiger plekje even te stoppen om de cd-speler eens uit te vogelen. Ik haalde het cd-mapje uit de achterbak en maakte meteen een foto van de koffers. Niet te geloven dat die platgelegd in mijn Golfje net gepast hadden. Hier stonden ze zonder problemen rechtop en er hadden er makkelijk nog twee naast gepast. De cd-lader bleek zich niet achter in de koffer te bevinden maar je kon ze gewoon in de cd-speler laden voor. Petra bepaalde de muziekkeuze en even later gingen we weer verder, maar nu met leuke muziek. We draaiden die dag verdacht veel Nederlandstalige muziek zoals de Band Zonder Banaan en de Osdorp Posse. Misschien om bij al dat vreemde een beetje Hollandse houvast te hebben?



Nu we de stad uit waren kwamen we ook door dorpjes langs de route en die toonden ons typische Amerikaanse huisjes wat me weer een heel ander gevoel gaf dan in Chicago. Ook viel op de enorme uitgestrektheid van het landschap en de ruimte die je had. Buiten de dorpen zag je soms wel een huisje dertig meter verder van de weg liggen met rondom een uitgestrekt stuk vrij liggend grond. Iets anders wat me opviel was dat we bijna geen tegen moet komend verkeer hadden. Pas na een uur of twee kwamen we de eerste tweerichtingswegen tegen.



[ "Wilmington, Illinois calls itself home to a little more than 5,000 people, but it's most photographed "citizen" isn't a person at all. Rather it is the Gemini Giant, a large fiberglass "muffler man" of the 1960's era. It was during this time that these colossal men could be found all over America, holding all manner of "tools" in their hands from mufflers, to hot dogs, to axes, and more. In this case, the Gemini Giant sports a rocket ship, a remnant of our fascination with outer space. Most of these very tall men lost their lives as America began to move faster and faster. But here in Wilmington, the large green man hangs tight, along with several other historic icons of the past."

Bron: legendsofamerica.com ]

Even later werd onze aandacht getrokken door een gigantische pop aan de rechterkant van de weg die een diner aankondigde. Hoewel ik nog niet echt behoefte had om te stoppen maakte ik toch een rechtsomkeer. Het was vakantie en we hadden de tijd. Binnen bleek het een mix van diner en fastfoodresteraunt te zijn. Een balie zoals je die in de MacDonalds hebt maar met de typische bankjes zoals je in Amerikaanse diners tegenkomt en de tafeltjes waren geheel in de stijl van onze route. Een leuk jong ding met een verveeld gezicht nam onze order achter de toonder. Het was junkfood maar mijn hamburger smaakte toch lekker en ik at ook nog het grootste gedeelte van Petra's visburger die, na het forse ontbijt, nog niet echt veel trek had. Tijdens het eten bekeken we eens goed wat welke steden we nog moesten en door welke staten we nog zouden rijden. De locals die in de diner zaten keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan, met ons opgewonden Nederlands gepraat en bij de vele foto's die we maakten. Voor hen is route 66 een alledaags iets en ik denk dat ze zich afvroegen wat we deden, waar we vandaan kwamen en wat we nou precies zo leuk vonden in die diner in een klein achteraf plaatsje. Toen ik wegging kocht ik een shirt met de opdruk van Route 66 en met een opdruk van de Gemini giant. Erg toeristisch en kitsch maar 'what the heck', ik had vakantie en het shirt vond ik een leuke herinnering.



Die dag maakten we ook nog een stop bij een barn (schuur) waar we even de benen strekten. Na die stop ging het voor mijn gevoel een stuk vlotter, we hadden lekkere muziek opstaan en met het Neverlost systeem en de borden van "Historic Route 66" hadden we niet veel moeite om op de Route te blijven. En als we het niet meer wisten volgden we gewoon de verweerde telefoonpalen richting het westen. Die vind je naast de gehele route en boden bij gebrek aan goede borden en het niet meer voorkomen van Route 66 op moderne kaarten een uitstekende leidraad.

We kwamen die dag twee keer door het plaatsje Springfield en ik vroeg me af of het de Springfield was waar Bart Simpson in woont. Na voorbij Polk High te zijn gereden zou het me niet meer verbaasd hebben. (en ja: ik weet dat Bart Simpson een tekenfilmfiguur is en niet echt bestaat maar Eat my shorts :p). Bij shirly was er een wegomlegging en misten we de historic route 66 signs. Zo kwamen we op Interstate 55 terecht. We begonnen ons te realiseren wat afstanden in Amerika voorstellen. Met de lage snelheidslimieten en ons voornemen de oude route te rijden ipv de snelweg, maakte dat we lang over de miles deden. We besloten dan ook op de snelweg te blijven waar we maar liefst 55 (mijl) per uur konden doen. Hierdoor misten we wel de dixie truck stop die ik had willen bezoeken maar je kan nu eenmaal niet alles hebben. Zeker niet met de afstanden die wij elke dag zouden maken.

[ From this point to well beyond Springfield, this is Lincoln Country. And indeed there are a number of wonderful public attractions honouring the sixteenth president. But there is also a commercial heaviness about much of it. In fact, if you can find some place where Lincoln is not advertised to have worked, stayed, or stood, you might want to phone the tourist police with an anonymous tip.
Bron: Route 66 Traveler's Guide and Roadside Companion ]

We hadden er al wat snelweg op zitten toen we bij Springfield kwamen. Ondanks ons besluit de rest via de snelweg af te leggen namen we bij Springfield de afslag van de snelweg af. Ik had Petra verteld dat Abraham Lincoln in Springfield had gewoond en zij was toch wel geïnteresseerd geraakt. Er waren een paar bordjes die verwezen naar musea maar musea zijn niet echt besteed aan ons en we reden gewoon door. Dit ook vanwege de tijd (we zouden die avond ook pas om 7 uur in ons hotel aankomen). We wilden eigenlijk na door Springfield te zijn gereden weer de snelweg pakken maar toen we moesten kiezen tussen het bordje Interstate en begraafplaats Lincoln kozen we toch dit laatste om zodoende toch nog dit mee te krijgen.

Het was begonnen met regenen wat op de een of andere manier wel paste bij de sfeer van de begraafplaats waar we terecht kwamen. Ik was even bang dat ik de parkeerplaats had gemist of het bordje "verboden in te rijden" maar net zoals je in Amerikaanse films ziet kun je echt met de auto de begraafplaats op. Het graf van Lincoln zagen we wat later. Tussen de bomen en graven was deze graftombe anex monument moeilijk te missen.



Het was een maandag en dat maakte waarschijnlijk ook dat het niet zo druk was. Natuurlijk waren er wel mensen maar ik kreeg de indruk dat het in een weekend drukker zou zijn. Wij maakten wat foto's en het bleek dat er ook binnen kon gaan. Het graf bleek een graftombe te zijn van de gehele Lincoln familie. Het was binnen geheel van marmer en er heerste een plechtige stilte. We sloegen rechtsaf en gingen aan de graven van de verschillende Lincoln's voorbij. Precies in het midden lag de graftombe van de zestiende president van de Verenigde Staten. Wij liepen terug waar een veteraan ons vroeg of we nog vragen hadden. Ik denk dat het een soort van erebaantje was om uitleg te geven over Abraham Lincoln die toch een van de beroemdste presidenten uit de geschiedenis van de Verenigde Staten is. Die had ik nog wel enkele en het bleek dat alle Lincoln's hier begraven lagen behalve één wiens vrouw het had tegengehouden. De laatste Lincoln was kinderloos ergens in 1980 gestorven dus er zou nooit niemand meer worden bijgeplaatst.

Het bezoek van de begraafplaats zou onze laatste stop zijn. Het was al laat en het zag er naar uit dat we niet voor zes uur in ons hotel zouden zijn. We belden zodat ze de reservering niet zouden vergeven. Een uur later waren we in bij ST. Louis en zagen we de Gateway Arch opdoemen die de expansie naar het westen symboliseert. Tijd om de Arch te bezichtigen was er jammer genoeg niet meer. Het regende en het was zowiezo de vraag of het nog open was. Daarnaast waren we moe van een lange dag in de auto en besloten niets meer te doen en in het hotel te eten. Toen ik op ons weblog keek na ons geïnstalleerd te hebben in onze hotelkamer bleek dat ST Louis de enige plaats was van onze bestemmingen waar het regende. We hadden dus pech.

Dit keer stond de twee voor ons kamernummer wel voor de tweede verdieping. Alles zag er goed uit, alhoewel het niet zo luxe was als in het Hilton in Chicago. De stopcontacten waren ook niet allemaal even best maar dat was het enige mindere van de kamer. Toen ik de oplader in het stopcontact deed ging de stroom er heel even af en moest ik de wekker opnieuw instellen. Nadat we ons hadden omgekleed liepen we naar beneden en wat ik zag maakte dat ik het jammer vond dat we niet veel tijd in het hotel hadden. Ik keek van het gangpad van de tweede verdieping naar en zwembad en het midden van het hotel was een open ruimte met uitzicht beneden op de lobby en het ontbijtbuffet. De trappen liepen in een apart patroon naar beneden maar je kon natuurlijk ook met de lift naar beneden.

We namen de trap naar het restaurant van het hotel. Deze keer waren we wel zo wijs om te wachten totdat we naar onze plaatsen werden gewezen. We kwamen te zitten in een leuke omgeving met op de achtergrond een tv met american football. Ze hadden garnalen met rijst op het menu staan en dat koos Petra en ik bestelde een halve spare-ribs met een gepofte aardappel. Ook pakte ik een pilsje erbij, een Heineken want aan het Amerikaanse bier heb ik nooit kunnen wennen.

De salade, die altijd vooraf wordt geserveerd in Amerika, was heerlijk vers met speciale honingmosterd saus.Het eten was ook een verademing. Eindelijk geen hamburger en kleine MacDonalds achtige friet maar gewoon eerlijk eten. Ik was blij dat ik geen hele rib had gepakt, mijn halve sparerib paste al bijna niet op het bord. Ook de bediening was goed en we tipten dan ook according. Voor het eerst deze vakantie had ik echt een relaxed vakantiegevoel. We hadden een erg drukke dag gehad, ik was moe en sommige dingen zoals de afstand waren tegengevallen maar een hele boel dingen hadden we al doorstaan zoals de vliegreis, de eerste keer tanken, het verkeer en met nog twee weken in het vooruitzicht kon ik echt van deze avond genieten.

Teruglopend naar onze kamer wisselde ik een briefje van 5 dollars voor kwartjes bij een wisselautomaat. Die kwartjes spendeerde ik in de kleine arcade die vlak bij onze kamer op de tweede verdieping was. Een van die spellen was toevallig een flipperspel met de naam Corvette Route 66. Die avond deed Petra om negen uur haar ogen dicht en ik deed nog wat met de foto's op de laptop totdat ik ook mijn ogen niet meer kon openhouden en wegdommelde rond half tien.

Terug naar boven

ST.Louis - Springfield (dag 4)

We stonden vroeg op, een uur vroeger zelfs dan we dachten. Gisteren bleek ik de wekker een uur verkeerd te hebben gezet. Typisch iets voor mij. We liepen naar beneden voor het ontbijt waar je kon ook kiezen voor een buffet. Met andere woorden: Je kon dan pakken wat je wilde en dat stond ons wel aan. Nu konden we zelf bepalen hoe veel en wat er op ons bord kwam. Wat we pakten smaakte ons goed. Ik keek nog eens rond en vond het nog steeds jammer dat we niet wat meer tijd hadden gehad in dit hotel.

Het regende een beetje dus ik reed de auto voor en we laden onze koffers in. Omdat het gisteren zo'n lange dag was geweest besloten we het eerste gedeelte de snelweg te nemen. Dan maakten we al wat kilometers en konden we het later die dag wat rustiger aan doen. Meteen nadat we ST. Louis achter ons hadden gelaten werd het gebied van vlak, gestaag heuvelachtig en erg groen. Het deed Petra een beetje aan de Ardennen denken en mij aan het Zwarte Woud.

Onze eerste stop was een park waar ooit een dorp was geweest dat sinds de nieuwe snelweg was verdwenen. Een stukje weg en de brug waar indertijd Route 66 overheen liep was alles wat er nu nog stond. Ook was er een soort van Route 66 museum. Het stelde niet zo veel voor, wat foto 's en een bordje maar wij, in het beginstadion van onze reis, vonden het wel leuk. We tekenden ook nog het gastenboek.

[ Located on the Meramec River, Meramec Caverns is the largest single cave formation in the world. It has 26 miles of underground passages on seven stories. All but two of the levels are open to the public. In the Caverns, visitors can see expansive rooms, beautiful stalactites and stalagmites, unusual onyx formations and towering colorful formations. Bron: www.explorestlouis.com ]

Naast de route zelf hadden we de Meramec Caverns als attractie op onze agenda staan. Gisteren, honderden mijlen voor de Caverns zelf, hadden we al reclameborden gezien voor de grotten. Nu we dichterbij kwamen nam de frequentie van de borden toen en je werd doodgegooid met slogans als:

GREATEST SHOW UNDER THE EARTH - MERAMEC CAVERNS

WORLDS ONLY FIVE STORT WONDERS - MERAMEC CAVERNS

JESSE JAMES HIDEOUT - MERAMEC CAVERNS

MISSOURI'S BURIED TREASURE - MERAMEC CAVERNS

[ But just as the mother road hit her stride, President Dwight Eisenhower, a US army general who had been inspired by Germany's autobahn, proposed a new interstate system for the USA. Slowly but surely, each of Route 66's more than 220 miles was bypassed. Towns became gosts and traffic ground nearly to a halt. The highway was offcialy decommissioned in 1984. Bron:Lonely planet Road Trip - Route 66 ]

Voor de Caverns deden we weer een stukje Route 66. Wat we zagen was veel leegstand. Misschien is er volgens sommigen we een revival bezig met betrekking tot Route 66 maar als je de vele gesloten en vervallen gebouwen ziet is het toch gewoon een snelweg die buiten gebruik is en door iedereen wordt gemeden behalve de lokale bevolking en een handjevol toeristen. Route 66 schoot niet echt op, we hadden ook geen geluk met het weer. Het was zelfs harder begonnen te regenen. De regen, de lage snelheidslimieten en onze moeheid maakten dat ons humeur even grauw was als het weer toen we bij Meramec Caverns arriveerden.

We deden als eerste een toer. De toer was doorspekt met Amerikaanse humor, glad en flauw maar toch waren de feiten over Jesse James, die zich in de grot verscholen zou hebben na een overval en de geologische feiten die werden verteld interessant en onderhoudend. De formaties van stalagmieten, stalactieten en de verschillende rotsformaties waren soms indrukwekkend. Het was koud en we waren blij dat we een vest bij hadden omdat buiten het toch, ondanks de regen, niet echt koud was geweest. Het einde van de toer liepen we langs formaties die leken op druiventrossen. Deze kwamen ook voor in Sicilië en verder nergens ter wereld. De laatste grot waar we in kwamen, daar hingen enorme stalagmieten die er langer over gedaan hadden dan de Colorado river er over had gedaan de Grand Canyon te vormen!



Na de toer scharrelden we wat rond door de gift shop, daar had je leuke prularia en boekjes over de geschiedenis van de streek. We aten daarna wat in het restaurant/diner dat ook in dezelfde ruimte was. Weer met van die typische Amerikaanse banken waar je kon zitten. We filmden de schilderijtjes aan de muur van legendes uit het Wilde Westen. Buffalo Bill, Billy the Kid enzovoorts. Ook filmde Petra voor de grap mijn (zoals ze het zelf zei) rooddoorlopen ogen. We waren pas twee dagen op weg en al helemaal naar de klote. En we waren vandaag nog niet eens op de helft! Ik pakte een pizza die o.k. smaakte. Petra had gefrituurde gepaneerde garnalen en daar at ik ook wat van. Ze waren heerlijk. We knapten op van het eten en gingen met een goed humeur weg. Buiten was het, geheel in overeenstemming met ons humeur, gestopt met regenen en enigszins verfrist vervolgden we onze weg.

Toen we weer moesten tanken ging dat voor de eerste keer goed met de Credit Card. Het rijden was ik ook al helemaal gewend. Het begon weer te regenen en stomme regen maakte ons melig. We zaten wat stom te filmen en te keten met de videocamera en we hadden de grootste lol. De regen stopte uiteindelijk een uurtje voor onze bestemming en het werd zelfs nog dertig graden.

In onze reisgids stond vermeld dat ons hotel huisnummer 333 had maar dat bleek 3333 te zijn. Een letter verschil maar wel een die veel uitmaakt. We moesten dus een heel stuk verder rijden, een heel stuk aangezien de weg echt kilometers lang was.

Half 6 arriveren we bij ons hotel. Alhoewel de extra slaap en het internetten in de hotelkamer welkom waren geweest gisteren, wilden we deze avond nog wel iets doen. Gisteren hadden we voor ons gevoel twee dingen gedaan, drie als je het leuke hotel meetelde en vandaag wilden we ook nog iets doen. Petra bladerde de gids die op onze kamer lag met bezienswaardigheden van Springfield en omgeving door en stuitte op een groot winkelcentrum die tot tien uur open was met een groot aquarium ernaast.

Toen we buiten in de auto stapten scheen de zon en die zou blijven schijnen de rest van de vakantie. Een kort ritje later parkeerden we bij een gigantische parkeerplaats. Het aquarium ging net dicht toen wij kwamen dus gingen we naar het nabij gelegen winkelcentrum. Dat bleek geen echte mall te zijn maar een geweldig grote (sport)vis en jacht winkel. Niet echt iets waar we naar toe zouden zijn gegaan als we dat geweten hadden maar saai was het zeker niet. We liepen wat rond en keken onze ogen uit. Het was groot, echt groot, hallen met alleen hengels, hallen met jassen en ook meerdere restaurants en een grote waterval en ook aquariums. Ook onzinnige prularia zoals een zingende hertenkop.

Toen we honger kregen viel onze keus op een visrestaurant. Het restaurant had een bar met achter de toog, in plaats van een spiegel waar de flessen drank tegen aan stonden, een aquarium. Het was een sjiek restaurant maar de meeste mensen waren niet sjiek gekleed, iets wat ik ook in het Hilton had gezien. Je wordt hier niet op je kleren aangekeken, als je kan betalen dan ben je welkom. Toen we de menu kaart in ontvangst namen van onze serveerster, een jonge opgewekte griet, vertelde ze dat we, naast wat op de kaart stond, ook konden kiezen voor een lopend buffet. Beide kozen we voor die optie en dat bleek een goede keuze.

Ik pakte spaghetti met een tomatensaus waar ook wat garnalen of andere vis in zat maar die negeerde ik bij het opscheppen. Het smaakte zo goed dat ik daarna nog een keer opschepte en daarna ging ik voor rijst met gepaneerde gefrituurde garnalen. De salade schepte ik gewoon op mijn bord op wat me enkele verbaasde blikken opleverde. In Amerika wordt het altijd voor de maaltijd gegeten maar ik had het onbewust opgeschept bij mijn gewone eten, ik ben dan ook geen Amerikaan. Ik dronk een Heineken en opeens bedacht ik me dat over alcohol en verkeer in de Verenigde Staten iets anders wordt gedacht dan in Nederland. Met slechts een pilsje op rijden is daar al strafbaar en de straffen zijn ook niet mals. Maar ik had 'm al bijna op en besloot me er verder geen zorgen over te maken.

Buiten het restaurant weer in de winkel kochten we nog een shirt voor de vader van Petra. Bij de kassa rekenden we af en het meisje achter de kassa vroeg naar onze postcode. Ze keek een beetje vreemd toen ik onze postcode opgaf. Ze kon het niet invoeren in haar computer, welk plaatsje mocht dat dan zijn? Budel, ook daar had ze natuurlijk nooit van gehoord. Waar ligt dat dan? Holland, oh, wat leuk. De postcode liet ze vervolgens maar zitten.

Zo kwamen we aan het einde van de dag. We hadden allebei heerlijk gegeten en ons portie bezienswaardigheden weer gehad. Ik wist zeker dat ik nog wel een aantal keren zou denken waar we in hemelsnaam aan begonnen waren maar ook op deze dag kon ik weer met een goed gevoel terugkijken.

Terug naar boven

Bricktown (dag 5)

Vandaag, zo hadden we besloten, zouden we niet vroeg aan hoeven te komen. We wilden zo veel mogelijk van de Route 66 zien. Dit was ons ook ingegeven door het feit dat we geen bezienswaardigheden hadden weten te vinden over dit gedeelte van de route. De rit van vandaag zou ons (naast de staat waaruit we vertrokken) door twee staten voeren te weten Kansas en Oklahoma.

Het eerste gedeelte van de route bracht ons meteen al een stuk uit de richting van snelweg I44. Een tijd lang reden we langs uitgestrekte vlakten, soms zagen we een huisje ver weg van de weg en de uitgestrektheid van het landschap gaf ons een gevoel van vrijheid en ruimte dat je alleen kan ervaren als je er bent. Na een tijdje reden we, alleen vergezeld van de telefoonmasten, op de oude route. De weg werd smaller, de begroeiing dichter en het landschap heuvelachtiger. Het geheel deed me soms denken aan het zwarte woud alleen werd die illusie soms afgezwakt als we weer langs uitgestrekte grasvelden reden. Voor ons gevoel was het de eerste keer dat we echt de route als bestemming hadden, als doel op zich, en het was meteen de leukste ochtend van de reis tot dan toe.



De regen die af en toe viel negeerden we tot de zon eindelijk doorbrak en niet meer wegging. Die dag zou het verder boven de dertig graden blijven. De eerste pitstop die we maakten was in Carthagen waar we de auto parkeerden bij een Mac. Daar haalden we wat te drinken en te eten en strekten even de benen op de parkeerplaats en het veldje erachter.

We hadden een cd opgezet die ik had samengesteld voor de reis en deze bleek een perfecte soundtrack van de typisch Amerikaanse taferelen die we passeerden. Kerken, Drivethroughs en bij elke huis wel een wapperende Amerikaanse vlag. Af en toe passeerden we een bordje met historic route 66 en zo wisten we dat we goed zaten. En als we het niet meer wisten bleven we gewoon de weg richting het westen volgen en dat werkte. Ik had te weinig tijd om alle schilderachtige huisjes te fotograferen, of de verlaten gebouwen en leegstaande benzine stations. Of de reclame op muren van gebouwen die nog maar half stonden.



Door Kansas loopt maar een heel klein stukje van Route 66 maar dat bleek meteen het leukste stuk te zijn. In Kansas, toen we op een gegeven moment echt dachten dat we verkeerd waren gereden, zagen we opeens het logo van Route 66 op de weg. We stopten aan de kant en maakten wat foto's. De route is daar niet opgegaan in bestaande wegen dus het is echt een spookweg die je niet rijd als een bestemming in gedachten hebt. Ook de weinige dorpjes die we passeerden toen net voor de staat Arizona weer in meer bewoond gebied kwamen kenden veel leegstand en verval. Soms passeerden we in zo'n klein stadje een route 66 giftshop. We stopten daar niet, ze gaven me een zelfde gevoel als zou ik een Amerikaan zijn die in Amsterdam, in een toeristenwinkeltje, een Hollands klompje koopt met aan de onderkant 'Made in Taiwan'. Wij concentreerden ons liever op de huizen, het landschap en de oude gebouwen en dat bood meer dan voldoende te zien.

In Oklahoma werd de weg weer wat beter berijdbaar. Hier behoorde Route 66 ook nog tot het bestaande wegennet. We stopten weer bij een Mac om naar de wc te gaan en wat te drinken. De Mac als eetgelegenheid zagen we niet zo zitten maar om er wat te drinken en naar de wc te gaan was ideaal. Ook maakten we een wandelingetje. Het werd nu echt heet en we genoten van de temperatuur.

In Claremore aten we in een Pizza Hut, zelfs daar was het wait to be seated. Ik nam spaghetti met heerlijk stokbruid in knoflooksaus aangebakken en Petra nam een Pizza. Na gegeten te hebben was het al later in de middag en het laatste stuk van de dag reden we over de snelweg. We hadden gewoon niet genoeg tijd en moesten nog best een eind. Ik had het hotel proberen te bellen maar, of het nummer klopte niet, of ik deed iets verkeerd bij de payphone dus probeerden we voor zes uur in het hotel aan te komen. Ik voelde weer een hoofdpijn opkomen net zoals de vorige dag. Peet had daar geen last van maar die hoefde ook niet te rijden. We reden een afslag met een bordje Historic Route 66 voorbij en mijn handen jeukten om er af te slaan. Ik weet zeker dat we veel moois gemist hebben maar we waren er al achter dat we nu eenmaal niet alles zouden kunnen zien. Misschien maar goed ook want mijn hoofdpijn werd erger en toen ik opmerkte dat ik thuis wel even zou hebben gehad met autorijden, kregen we prompt ruzie over wie de volgende keer naar de BZB zou moeten rijden. Het was een lange autodag geweest en uiteindelijk hebben we van negen tot zes bijna continue in de auto gezeten.

In Oklahoma City zouden we nu ook weer verloren zijn gelopen zonder het Neverlost systeem. Zo luxe als de eerste hotels was het allemaal niet meer maar we kwamen erachter dat zowel de dure als goedkopere hotels elk hun eigen charmes hebben. Hier was alles gratis. Het internet, het zwembad en je kon ook gratis fitnessen in een nabij gelegen fitnesszaal maar daar taalde ik niet meer na. Ik snapte sowieso niet, met de dagen die we erop hadden zitten, dat ik ooit maar zelfs had gedacht om elke dag te gaan fitnessen deze vakantie. Op de hotelkamer lazen we wat er zoal te doen was en Green Day bleek te spelen die avond. Petra had daar echter geen puf meer voor terwijl het mij een erg leuk idee leek. Al met al verbeterde dat niet onze stemming en ik dacht bij mezelf dat de ochtend leuker was geweest dan de avond en dat was tot dan toe anders geweest. Uiteindelijk besloten we naar Bricktown te gaan. Er was daar veel te doen en wij zagen in gedachten beelden opdoemen van grote winkelcentra.



Bricktown bevond zich zo'n 11 kilometer van ons hotel. We deden er niet zo lang over maar bij de afslag naar Bricktown kwamen we in een file. Die bleek, hoe ironisch, vol te zitten met Green Day fans. Aan onze rechterhand konden we ook vanaf de turnpike het stadion zien liggen waar ze die avond zouden optreden. We parkeerden uiteindelijk ergens voor drie dollar op een veldje. Bricktown bleek niet zozeer een winkelcentrum als een verzameling van uitgaansgelegenheden. Theaters, stadions, cafe's en restaurants. Ik wilde nog een hotdog maar bij het standje waar ik er een wilde kopen waren de broodjes op dus nam ik maar een wrap die ze tegen dezelfde prijs als een hotdog kon aanbieden. Ik had er meteen al spijt van want een koude wrap is toch wel wat anders dan een warme hot dog. Hierna liepen we gewoon wat rond en kwamen op een gegeven moment langs een stadion waar een baseball game bezig was. Petra stelde voor om eens een kijkje te nemen. Opmerkelijk, aangezien zij er niet zo veel aan vind maar wellicht vond ze dat ze nog iets goed te maken had voor die middag. De tickets die we kochten waren zes dollar en we zaten ergens onder met zicht op het derde honk. Ik was blij met het stukje Amerikaanse cultuur wat ik nu meekreeg. Dit was toch wel een van de dingen die ik graag had willen doen maar niet gedacht dat dit er van zou komen. De wedstrijd was wellicht geen majorleague baseball maar ik vond het de moeite waard. Het stadion had een geweldige geluidsinstallatie en elke speler kwam onder begeleiding van zijn eigen muziekje of geluidsfragment het veld op. Zo kwam er een op met het Star Wars thema dat je altijd hoort als Darth Vader in beeld komt. Verder klonk er af en toe trompetgeschal waar iedereen in het publiek charge riep. Ook vond ik het spel leuker dan ik had verwacht. Petra vond het eigenlijk ook wel leuk voor even en zo besloten we de avond toch nog goed af.

Na een tijdje besloten we dat we wel genoeg van het baseball hadden meegekregen. We maakten nog wat foto's van elkaar op de tribune en liepen van onze zitplaatsen naar de bovenste ring. Daar gingen we nog even naar de wc en ook pakte ik daar eindelijk de hotdog die ik al een hele tijd geleden had moeten hebben. Genietend van de invallende avond liepen we via een omweg tussen het neon, de muziek, de cafe's en restaurants terug naar onze auto.

In het hotel aangekomen keek ik nog wat televisie en zapte wat weg. The Devil's Advocate met Keanu Reeves was erop en wat kanalen later bleef ik hangen op baseball. Het was misschien geen snel spel maar er zat wel voldoende tactiek en spanning in. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen gaan waarderen Het was in ieder geval veel leuker dan American Football, de andere nationale sport. Dat vind ik eigenlijk alleen maar leuk voor de cheerleaders. We gingen iets later naar bed dan anders, zo rond half twaalf deden we het licht uit.

Terug naar boven

The Way to Amarillo (dag 6)

Het was heet, erg heet toen we wakker werden. We hadden de airco uitgezet die, als die aanstond, me deed denken aan het gebulder van een opstijgende jumbojet en de hitte was gedurende de nacht doorgedrongen. We pakten onze spullen en laden ze in de auto. Vervolgens reden we naar de front desk om uit te checken en te ontbijten.

Het ontbijt was een gratis 'continental breakfist'. Dat betekende boterhammen met beleg en geen van dat alles wat Petra ondertussen stiekem best wel lekker was gaan vinden. De kamer waarin het ontbijt werd geserveerd was kleiner dan de hotelkamer waarin we hadden geslapen. We aten snel en waren er niet rouwig om te vertrekken.

Toen we wegreden zagen we dat het hotel langs een adult bar lag, iets wat ons gisteren niet was opgevallen. Toen we de buurt uitreden zagen we nog een aantal van dit soort gelegenheden. Ook zagen we veel louche pawnshops, sommige met borden die lieten weten dat zij de plek waren waar je moest zijn als je een familielid of vriend in de gevangenis had zitten, die op borgtocht moest worden vrijgelaten, en je het geld niet kon opbrengen. Wat ons ook opviel was de hoeveelheid kerken. Ik las ooit dat in Oklohoma meer kerken staan dan sommigen in hun hele leven te zien krijgen en ik kon me er nu zeker wat bij voorstellen. We vonden beide Oklahoma de minste staat tot nu toe.

De reis van vandaag bedroeg meer dan vierhonderd kilometer en dat zijn grote afstanden met de lage minimum snelheid en de verkeersregels in Amerika. We zouden vanuit Oklohoma de grens met Texas passeren en overnachten in Amarillo. Ik nam al vroeg een aspirientje tegen mijn opkomende hoofdpijn, te weinig slaap en veel uren achter het stuur eisten hun tol en die gewoonte die ik zou doortrekken naar de volgende dagen.

De eerste stop die we maakten was bij een benzinestation bij een exit van de snelweg. Het zag er verlaten uit, de sign die de benzineprijzen moest aangeven had bijna geen letters meer en een verroeste truck stond aan de kant. Ik wilde eerst doorrijden omdat ik dacht dat het gesloten was maar er stond wel een bordje met 'open' voor het raam dus parkeerde ik voor en liep de store binnen.



Binnen moest ik wennen aan de schemer. Buiten scheen de felle zon maar binnen waren de ramen half afgedekt en lampen zag ik niet. Overal stonden producten en dingen opgestapeld waarvan ik de helft niet eens kon thuisbrengen door het slechte licht. Er zat een vrouw achter de toonbank en een oud opa'tje zonder gebit met een blik bier. Het was nog geen elf uur in de ochtend. Ik kocht een Pepsi Max (Coca Cola was er niet) en controleerde voor de zekerheid de houdbaarheidsdatum. Die was er in ieder geval nog niet overheen. Dat viel me mee want alles hier binnen zag er uit alsof het er al eeuwen stond. Ik vroeg waar de wc's waren en ik kreeg als antwoord 'In the Back' met een handgebaar naar een donker gangetje. Ik liep er door heen en kwam in een kamertje waar een dikke jongen uitgezakt op een bank zat tv te kijken. Volgens mij was het hun huiskamer en woonden ze ook hier met de hele familie. De wc bleek een hok met een wc pot te zijn zonder bril en toe aan een goede schoonmaakbeurt. Op de achtergrond hoorde ik de tv, een of andere talkshow stond op. Ik kon me opeens de verhalen van inteelt en slasher films als 'Wrong Turn' en de 'Texas Chainsaw Massacre' weer voor de geest halen. Ik was blij toen ik de zon weer in mijn gezicht voelde schijnen toen ik naar buiten stapte. Toen we wegreden viel het me op dat de slangen niet aan de pompen bevestigd waren. Je kon hier waarschijnlijk niet eens tanken.

In Oklahoma waren er geen bordjes die in Illinois zo mooi de oude Route 66 hadden aangegeven maar we konden met het Neverlost systeem en onze boeken het toch aardig volgen. Wel kwamen we tot de conclusie dat hier de oude route, behalve vlakker wordend landschap en veel rode klei, niet zo veel te zien gaf dus deden we maar weer een stukje snelweg. Daarna namen we weer een stukje landweg maar we waren in dubieu of het Route 66 was of gewoon een oud stukje weg maar het bood een welkome afwisseling op de snelweg.



Onze tweede stop die dag was bij een restaurantje. Ik pakte weer eens spaghetti en wat Petra had weet ik niet meer. We werden bediend door een meisje dat met veel interesse ons gadesloeg. Later bekende ze dat ze de hele tijd extra langzaam onze tafel passeerde om ons Nederlands gebabbel op te vangen want dat vond ze toch zo leuk. Ze vroeg ook waar we vandaan kwamen en was heel nieuwsgierig alhoewel ze dat heel onbeleefd van zichzelf vond en ik het gevoel had dat ze nog veel meer had willen vragen. Ik denk dat de mensen hier helemaal niet zo vaak buitenlandse toeristen zagen als andere plekken waar we doorheen waren gekomen. Toen we weggingen wenste een van de andere oudere serveersters ons een safe and lovely trip waar dat ook heen mocht gaan. Waarschijnlijk was er in de keuken veel over ons gebabbeld want iedereen van het personeel zwaaide ons uit en zei gedag.

De farms maakten plaats voor ranches en beboste heuvels maakten plaats voor gras en uitgestrekte vlakten. Iets wat me ook opviel, toen we over kleine landweggetjes reden in de grote uitgestrekte Texaanse vlaktes, was dat als je een enkeling in een pick-up tegenkwam, er altijd vriendelijk gewuifd werd. De bomen die we tegenkwamen leken allemaal naar rechts gegroeid te zijn. Misschien waaide de wind altijd vanuit dezelfde richting? We moesten een enkele keer omdraaien als de oorspronkelijke route dood liep of onbegaanbaar was geworden.

Ik was op dit tijdstip van de dag minder vermoeid dan anders, misschien begon ik al te wennen aan de kilometers en aan het reizen. De wolken wierpen schaduwen op de vlaktes wat en apart schouwspel opleverde. Op het laatst deden we weer snelweg, ik vond het niet erg om een keer vroeg aan te komen en hoewel we die dag onze ogen hadden uitgekeken waren er geen plaatsen geweest waar we lang gestopt hadden dus het was ook nog vroeg.



In de Neverlost konden we het adres niet vinden van de Quality in in Amarillo dus pakten we de routebeschrijving erbij die duidelijk genoeg leek. In Amarillo reden we een Quality Inn voorbij bij exit 71 maar aangezien wij bij exit 17 eraf moesten volgens onze routebeschrijving reden we die voorbij. Elf kilometer later kwamen we de erachter dat exit 17 exit 71 moest zijn. De tweede keer dat we door een spelfout verkeerd waren gereden.

Bij het inchecken bleek dat er wel internet was alleen geen wireless. Ik vond het allang best. Ik kon een utp kabel bij de front desk krijgen en sloot die meteen op mijn laptop aan in de kamer. Het werkte niet maar het bleek een probleem dat bij de provider lag te zijn toen ik belde. Het was gelukkig snel opgelost.

We waren eens een keer vroeg in ons hotel. Het hotel had nette kamers maar was zeker geen Hilton en we hadden wel besloten om wat te internetten en het rustig aan te doen deze avond, toch wilden we niet de hele avond op onze hotelkamer zitten. Deze hotelkamer was een stuk beter dan de vorige maar toch niet uitnodigend voor een hele avond met niets te doen. En we wilden ook nog iets eten en wat rondlopen.

Peet had bij het verkeerd rijden een groot winkelcentrum gezien en daar gingen we heen., Het was inderdaad een groot overdekt winkelcentrum met veel winkels en een foodcorner. Wat me opviel was dat het nogal jeugdgeoriënteerd was, naast het feit dat er ook veel jeugd rondliep. Er was een arcade, een platenzaak en maar liefst een stuk of drie skateshops. Wij zagen hier winkelen in ieder geval wel zitten. Maar voordat we echt iets wilden kopen gingen we iets eten. Ze hadden vooral junkfood maar we hadden geen zin om ergens buiten het winkelcentrum te eten dus deden we ons te goed aan typisch Amerikaans fastfood.

Voordat we waren gaan eten en gewoon wat rondkeken kwam er een meisje op Petra afgelopen die haar tasje zo 'lovely' vond en vroeg waar ze die had gekocht. In Nederland dus. Ze vond dat zo fantastisch dat we ergens anders vandaan kwamen en we moesten haar een woordje Nederlands leren. Na gedag gezegd te hebben gingen we dus eten. Toen we later aan het winkelen waren kwamen we dat meisje weer tegen. Ze stond bij een groepje jeugdige skaters, een man of twintig. 'Look' riep ze heel hard zodat iedereen die ook maar een beetje in de buurt was omkeek. "They are from holland, hi guys'. Wij wuifden een beetje gegeneerd terug en liepen maar snel door.

Het was echt heel leuk winkelen en Petra vond een perfecte broek voor zichzelf in een van de skateshops. Ik zag hele leuke schoenen in een andere winkel maar die waren er niet meer in mijn maat. De jongen die me hielp stelde wel voor om ze te bestellen maar daar had ik natuurlijk niet veel aan. Ze hadden in weer een andere skatewinkel heel gave t-shirts en een vest met een batman logo maar die was te groot. Andere leuke shirts van bv Nintendo waren te klein. Jammer want ze hadden leuke dingen genoeg maar het was dus qua kleren kopen niet mijn avond.

Aangezien we maar één laptop hebben en de ander anders weinig te doen zou hebben behalve beetje inpakken en tv zappen zocht ik ook naar een pocket om te lezen. Een boekenwinkel hadden ze echter niet maar toen we in een gameshop rondkeken zagen we daar een atari console liggen. Niet zo'n echt oude maar een joystick met een ingebouwde console met een stuk of dertig spellen. Het was niet duur en we kochten die zodat we allebei wat te doen zouden hebben die avond.

We waren rond half acht terug na het leuke shoppingavontuur en brachten de rest van de avond door met wat zappen en computeren.

Terug naar boven

Amarilo - las vegas (new mexico) (dag 7)

Het hotel was beter geweest dan de vorige en ook het ontbijt dat we rond half negen aten was beter.Gratis dus je mocht er ook weer niet te veel van verwachten maar ze hadden omelet en genoeg om de dag mee te beginnen.

[ As a tribute to America's best automobile, a collective of artists called Ant Farm decided to place 10 Cadillacs, ranging from a 1949 Club Coupe to a 1963 Sedan, in a wheat field located west of Amarillo, Texas. Mr. Stanley Marsh 3, a local helium tycoon, provided some place for the cars to rest. Ten big holes were dug and the cars were driven with their front end into them. Some people may think of this as sacrilege, as many of these cars are now much sought after collector's items. However, in the seventies, when this piece of art was constructed, a 1959 Cadillac was not as hot as it is today. Had the cars not be used for the Ranch, they would most likely have ended up in an obscure junk yard. So, I think they serve a better purpose today by reminding both Americans and foreigners of this great American automotive heritage. I sincerely hope the Cadillac Ranch may continue to exist for a long, long time to come.
Bron: http://www.libertysoftware.be/cml/cadillacranch/crmain.htm ]

De eerste stop vandaag was de Cadillac ranch net buiten Amarillo. Ik had de Cadillac ranch in gedachten gezien in een uitgestrekt veld, ergens achteraf naast een oud gedeelte van Route 66 maar je kon het vanaf de snelweg zien liggen. Een afslag later reden we terug en parkeerden we de auto naast de ingang. We waren de enige bezoekers zo vroeg in de ochtend en we liepen naar de cadillacs toe. Het uitgestrekte veld klopte wel, het was zelfs best een wandeling en je kon mijlenver kijken. De hele Cadillac Ranch slaat eigenlijk nergens op, tien Cadillacs zijn half begraven en volgespoten met graffiti. Toch is het een bezienswaardigheid. Jammer genoeg hadden we geen stift of spuitbus meegenomen om onze namen erop te vereeuwigen zoals zo veel anderen dat hadden gedaan. We liepen van auto naar auto en namen de peacetekens, '- loves - ', '- was here' teksten en andere leuzen in ons op.



De oude route liep deze dag grotendeels langs de snelweg dus we besloten de snelweg te pakken. Rond elf uur stopten we bij een Mac waar je op dat tijdstip alleen kon ontbijten. Ik pakte een broodje met spek. Iets anders vond ik te vettig maar Petra smikkelde van haar muffin met extra kaas en ei. Ik was nog steeds niet gewend aan het vettige ontbijt en wilde er eigenlijk ook niet aan wennen.

Na een tijdje snelweg te hebben gereden deden we weer een stukje van de oude weg waarbij we werden gewaarschuwd voor overstekend vee. En inderdaad lagen in het gras koeien die gewoon de weg op konden lopen. Toen we eens uitstapten om wat foto's te maken kwamen we erachter dat er ontzettend vele krekels in het gras waren en Petra verdween dan ook snel in de auto. Bij een stop langs een Route 66 museum kochten we wat drinken en maakten we een plaspauze. Ze hadden van alles te koop en we sloften wat rond en bekeken op ons gemak alle bordjes en prularia van Route 66 die ze daar hadden staan. We kochten een nummerplaat van de staat Texas. We vinden de nummerplaten in de USA helemaal te gek. Het doet me een beetje denken aan het oude Nederlandse geld, heel fleurig en ook met een beeltenis wat iets zegt over de staat waar de nummerplaat vanaf komt. Zo heeft Calafornia een sinasappel erin verwerkt en in de nummerplaat dat wij kochten is o.a. een Space Shuttle, olietorens en een texas Ranger verwerkt. Achterin kon je nog een vijftigtal old timers bekijken maar dat koste vijf dollar en zulke autoliefhebbers zijn we niet, we hielden het dan ook bij het nummerbord.

Ook vandaag veranderde het landschap naarmate we vorderden. Na de rode kleivlaktes van Texas werd het over de grens in New Mexico heuvelachtiger en de rode klei maakte plaats voor uitgestrekte prairie. Grappig detail was toen we weer eens van Route 66 de snelweg opreden een bord zagen waarop stond dat fietsers verplicht op de vluchtstrook moeten rijden. Fietsers op de snelweg! We hebben er geen gezien maar het kan in Amerika! We kwamen al om half twee bij het hotel aan. We hadden een tijdzone gepasseerd en waren niet zo veel bezienswaardigheden tegengekomen en we hadden ook veel snelweg gedaan omdat Route 66 vaak langs de snelweg liep deze dag en er dus niets extra's te zien viel door op Route 66 te rijden. Gelukkig was het geen probleem om al in te checken. Dit hotel zag er ook weer goed uit. Internet was er ook en daar was ik blij om want het had niet bij de kenmerken van het hotel gestaan. Wel was het niet draadloos maar we konden een UTP kabel lenen bij de front desk en we waren allang blij dat het er überhaupt was.

We reden naar de historische binnenstad in de hoop een leuke binnenstad tegen te komen en een leuk restaurantje te vinden. We parkeerden op een parkeerplaatsje bij een gebouwtje wat een bank bleek te zijn. Niet zomaar een bank maar een drive-through bank! Wij keken er niet zo meer van op. Bijna alles doe je in Amerika met de auto en ook het feit dat je met zestien al auto mag rijden vond ik niet meer vreemd. De historische binnenstad liet veel leegstand zien en zwoegende middenstanders die probeerden hun zaak draaiende te houden. We liepen een rondje en maakten wat foto's maar veel meer dan een half uurtje hadden wij niet nodig om alles te zien.



Het was nog erg vroeg en het restaurant wat we zagen, en dat ons aansprak, was nog niet open dus reden we terug naar het hotel, ondertussen uitkijkend naar een restaurant. We stopten bij een Pizza Hut. Aangezien we zowel een koelkast hadden in de hotelkamer als een magnetron en we allebei moe waren besluiten we ook twee pizza'tjes mee te nemen om in de hotelkamer op te warmen voor later die avond. We besloten ook in de hotelkamer te blijven en verder niets te doen. We bestelden beide spaghetti en zoals gezegd twee deep pan pizza's to go. Het meisje dat onze orders aannam kwam later terug met de melding dat er geen spaghetti was. Wij besloten het alleen maar bij de beide pizza's te houden maar even later kwam het meisje terug met de melding dat ze het spaghettiapparaat weer aan de gang hadden gekregen. Gelukkig maar want voelde goed om even te zitten en zo konden we even lekker bijkomen terwijl we wachten op het eten. Ik pakte een salade vooraf waarvan ik zo veel op kon scheppen als ik wilde bij de salad bar. We lieten het ons smaken. Daarna namen we de pizza's in ontvangst, betaalden we en vertrokken. Het liep pas tegen het einde van de middag maar het voelde aan alsof het al lang avond was. Kwam ook natuurlijk omdat we zo vroeg waren aangekomen.

Ik wilde ook nog wat drinken voor op de hotelkamer halen en naast de Pizza Hut was een tankstation waar we binnenliepen. Er was ook een Subway in het tankstation, een broodjeszaak die we kennen van onze bezoekjes aan Centr-O in Oberhausen. Naast het drinken pakte een subway meatloaf; een half Italiaans brood met sla, komkommer en kleine gehaktballetjes in tomatensaus en liet het inpakken. Petra pakte nog wat chips en we waren onderhand wel ruimschoots voorzien van voedsel.

Achter de toonbank van de Subway stond een jonge gozer die ons vroeg waar we heen gingen. Ik vertelde hem dat we uit Nederland kwamen, onderweg waren naar Los Angeles en dat we vertrokken waren uit Chicago. 'Hey, I haven't even been that far and I live here' was zijn commentaar. Die opmerking en de dromerige blik in zijn ogen raakten me ergens. Het zegt wel iets over de afstanden in Amerika, en de grootte van onze reis dat zelfs niet elke Amerikaan 'm maar even reist. Misschien was hij zelfs nooit de staat uitgeweest, wist ik veel. Maar die opmerking maakte de grootte van onze onderneming wel even duidelijk, maar ook de magie. Een roadtrip, Route 66, de afstand die je aflegt door heel Amerika, de dingen die je ziet. Het wordt geassocieerd met films, boeken en avontuur en wij reden 'm. In de realiteit wordt die magie afgewisseld met vermoeidheid, hoofpijn van de vele uren achter het stuur en andere dingen maar het feit was wel dat we 'm reden en intens genoten van de ervaring.

Rond vijf uur waren we weer op onze kamer. Met een stokbroodje, twee deep pan pizza's en voldoende cola brachten we de rest van de avond door op bed, wat tv kijkend en wat internettend. Deze dag was een aaneenschakeling van rijden geweest zonder al te veel bezienswaardigheden. Vooral veel asfalt, tankstations en restaurants langs de weg. We wisten het nog niet maar die eentonigheid zou snel veranderen nu we het westen naderden met z'n nationale parken.

Terug naar boven

Las Vegas (NM) - Alberqueque (dag 8)

Plots word ik wakker als Petra per ongeluk alle lampen bij het bed aandoet omdat ze anders niet kan internetten. Het was al half 8, zo lang had ik nog nooit geslapen. Ik was wel eens af en toe wakker geworden maar ik voelde me voor een keer goed uitgerust. Petra nam een bad en daarna ging in de douche en rond kwart voor negen liepen we naar het ontbijt.

Buiten was het een aangename temperatuur maar er was wel een klein beetje regen. Wat betreft het ontbijt hadden we ons de moeite kunnen besparen want al het eten was op. We pakken een glas orangejuice en gaan weer naar onze kamer waar we alles inladen.

Onderweg merk ik op dat ik voor de verandering eens geen hoofdpijn heb en dus ook geen aspirine nodig heb. Route 66 loopt weer langs de snelweg en trekt ons niet echt. We besluiten zowel Route 66 als de snelweg links te laten liggen en binnendoor naar Santa Fe te gaan. We rijden dan wel liefst meer dan honderd kilometer om maar we hebben het allebei wel gehad met snelweg. Het bleek een goede beslissing te zijn. Hoewel we veel prairie en misschien ook woestijn verwachten nu we in New Mexico zijn leid onze omleiding ons door de bergen. Niets geen kale vlaktes maar groene bergen en naaldbomen zoals je ook in de Ardennen en in het Zwarte Woud kan zien! Af en toe stoppen we langs de kant voor een kleine wandeling en om van het uitzicht te genieten. Bij een parkeerplaats waar we stoppen is een riviertje en daar blijven we wat langer. We zijn allebei blij dat we deze route hebben gepakt ookal doen we er een stuk langer over. Niet alleen in kilometers is het langer, ook het bergop met een automaat blijkt niet mee te vallen en natuurlijk is de maximum snelheid een stuk lager dan op de snelweg. Toch valt het ons reuze mee, misschien wennen we al aan het rijden en aan de afstanden. Het is in ieder geval leuk om de omgeving weer te zien veranderen. We zijn onder de indruk van de hoge bergen ookal zullen ze wel, in verhouding met de Rocky Mountains of de Grand Canyon waar we ook nog zullen doorkomen, vast heuvels lijken. Als we willen wegrijden steekt een nieuwsgierig knabbel zijn hoofdje uit om te kijken wat er loos is en wij weten nog snel een foto te maken. De knabbel blijft zitten, doch als we uitstappen om van dichterbij een foto te maken schiet hij weer snel weg.



Rond één uur komen we aan in Santa Fe. We proberen een parkeerplekje te vinden in het centrum maar er is een markt en alle parkeerplaatsen zijn vol. We parkeren 'm iets buiten het centrum bij een mall. Voordat we die markt gaan bezoeken lopen we nog eerst even de mall binnen. Daar is een grote boekenwinkel en ik koop twee boeken. Dune Messiah (een boek dat ik al een hele tijd terug ooit heb gelezen maar waarvan ik wel zeker weet dat ik het leuk vind) en een western. Nu we net Texas uit zijn en in Arizona komen ben ik daar wel voor in de stemming.

Daarna lopen we naar het centrum. Het is een minuutje of tien lopen en het is een aangename wandeling. De zon is verscholen achter de wolken maar toch is de hemel blauw en er heerste een lekkere temperatuur. We kochten onderweg nog wat te drinken bij een platenzaak anex café. In het centrum was een indiaanse markt en dat was leuker dan we dachten. Santa Fe had ook een echt stadscentrum in plaats van een brede straten waar je als voetganger weinig te zoeken had. Misschien is het de Spaanse invloed maar het had een heel gezellig centrum.



We wandelden op ons gemak rond en als we een leuk souveniertje voor een van de thuisblijvers zagen kochten we dat. We wilden ook een hapje eten maar alle restaurants zaten stampvol met rijen tot buiten. Het is een zaterdag en later kwam ik erachter dat de markt waar wij waren maar een keer per maand wordt gehouden, vandaar ook de drukte.

Als we alles hebben gezien en teruglopen zien we net buiten het centrum een leuk eettentje. Ze hebben nog een plaatsje op het terras. We zitten wel vol in de zon maar verkiezen dat wel boven binnen zitten. We pakken beide een gegrilde zalm met friet. Heerlijke (Belse) frieten en we laten het ons smaken. We concluderen dat dit een heel leuke tussenstop is. Het lijkt ook of we in een ander land zijn. Het is ook een vreemd contrast met de bergen en groen van die ochtend. Hier doet alles spaans en Mexicaans aan. Ik kan me heel goed voorstellen dat Amerikanen alleen in eigen land op vakantie gaan. Er is ook zo veel te zien! In de auto leggen we de souvenirs die we hebben gekochtin de auto. Alleen voor de zus van Petra en mijn neefje moeten we nu nog iets kopen. Voor mezelf heb ik een shirt gekocht met een Indiaanse opdruk en ook de naam van Santa Fe. Het is half vier als we vertrekken en we de snelweg opgaan. Het ziet er naar uit dat we ruim op tijd zullen aankomen dus als we een bordje met Historic Route 66 zien pakken we die nadat Petra op de kaart heeft gecheckt dat deze niet langs de snelweg loopt. Ook hier veel Mexiacaans aandoende huisjes.

Het hotel is deze keer een leuke kruising tussen hotel en motel. Ook hier kunnen we de auto voor de kamer parkeren, maar het hotel is wel wat luxer dan de vorige hotels. Aangekomen in onze kamer zoek ik de Spaanstalige zender op om mijn Spaanstalige soap te volgen. Ik probeer nog steeds enige verhaallijn te ontdekken en meen al te weten wie de good guys zijn en wie de bad guys. Als we later alles hebben ingeruimd in onze hotelkamer gaan we naar een mall. Een echt groot winkelcentrum blijkt het niet te zijn maar gewoon wat winkels die naast mekaar liggen. Een van die winkels is echt erg qua kleren die op de grond liggen. In een winkel vinden we nog wel wat leuke kleren. Petra koopt een leuk Dukes of Hazzard topje en ik twee boxershorts.

Op weg naar het hotel stoppen we nog even bij een K-mart, een supermarkt. Het is al donker als we over de parkeerplaats naar de ingang lopen. Met een winkelwagentje van gigantische afmetingen lopen we door de winkel. We kopen shampoo waarmee we onze kleren in de handwas wassen en wat flesjes water voor onderweg. Als we alles hebben ingeladen hebben we geen zin meer om naar een fatsoenlijk restaurant te zoeken en gaan naar een Burger King die langs de supermarkt ligt. Daar pakken we twee Large Diet Cokes. Petra pakt een cheeseburger en ik pak Kipnuggets die afschuwelijk sterk zijn gekruid en ik eet ze dan ook niet op.

Aangekomen in onze hotelkamer ga ik de telefoon zoeken die we al een dag missen. Ik bel het hotel in Amarillo en het is meteen raak. Ze hebben 'm inderdaad daar gevonden. Ik lees nog wat in mijn pas gekochte western en vind het leuk lezen. Ik kan het nu echt plaatsen. Opgelucht dat de telefoon terecht is vallen we een half uur later in slaap.

Terug naar boven

Wigwam Motel (dag 9)

We werden iets voor 8'en wakker. Dat we nu eindelijk op een normale tijd wakker werden was een teken dat we de jetlag nu wel echt te boven waren. In het restaurant van het hotel werd ook ontbijt geserveerd en het zag er goed uit dus ontbeten we er. Een buffet dus we waren voor zeven dollar de man klaar en het was het gebruikelijke Amerikaanse ontbijt. Alleen het drinken was niet onbeperkt, je kon kiezen tussen koffie of een glas orangejuice wat wij pakten. We betaalden met onze creditcard. Ik merkte op dat je op de bon ook je tip kan invullen, zelfs tippen kan met de creditcard in Amerika.

Als we de auto inladen na het ontbijt merk ik dat er een steen op mijn maag ligt. Dat is omdat het einde in zicht komt. Het verbaasde me wel, dat ik me zo voelde. Ik ben een echt huisje boompje beestje mens en ik heb zelden gehad dat ik niet naar huis wilde gedurende de vakantie maar nu had ik dat zeker. Die dag gingen we naar de Painted Desert en het Petrified Forest. Petra wilde ook graag naar Sky City gaan en het leek er op dat we voldoende tijd hadden dus ik stemde daar mee in. In het begin deden we toch even een stukje Route 66.

Deze ochtend verliep alles lekker relaxed en we hadden er veel zin in met allemaal leuke dingen voor de boeg. Als snel lieten we Route 66 voor wat het was en stoomden we via de snelweg meteen door naar wat onze eerste attractie moest worden vandaag: Sky city. Het blijkt best een eindje van de snelweg af te liggen met veel kronkelwegen. We komen op een gegeven moment bij een uitkijkpunt waarvan we denken dat het dat is maar we zijn er nog niet. Wel stappen we even uit. Je mag er niet filmen staat op een bord maar waarom dat is hebben we nog geen idee. Ook is een een woonwagen waar een indiaan sieraden maakt. De prijzen die hij vraagt zijn erg hoog ondanks zijn 'special' price en we kopen niets en gaan niet lang daarna.

We rijden verder door het rotsachtige landschap en even later komen we aan bij een parkeerplaats. Een hefboom verspert de weg. Wij parkeren de auto en ik zie op een bordje dat er entree wordt gevraagd. Je mag niet met je eigen auto de stad in maar moet perse met de bus die tien dollar kost. Je mag ook niet fotograferen, niet vanwege religie of cultuur, maar omdat de indianen daar geen geld aan verdienen. Je mag namelijk wel fotograferen als je een camera koopt (10 dollar) daar en als je de foto's daar laat ontwikkelen voor (juist ja) tien dollar. Eigenlijk mag niets en kost alles geld. Een scherp contrast met de natuurparken onder overheidsbeheer, voor deze heb je een pas nodig en die kost je eenmalig 50 dollar en dan kun je het hele jaar gratis door de parken. De Big Mac cultuur en dollars hebben dit reservaat verder vernield en wellicht ook grondiger dan de eerste Europeanen die zo ontzettend hebben huisgehouden onder de indianen. We besluiten dan ook niet te wachten op de volgende toer die pas over vijfenveertig minuten begint. Ik maak nog wel even gebruik van het wc, het enige dat gratis is.

Onderweg naar het Petrified Forest vermaakt Petra zich met het filmen van wolken en onweersbuien die erg lokaal zijn. Kijk je naar rechts zie je een stralende zon met geen wolkje aan de hemel, kijk je naar links zie je een wolk zich samentrekken in onheilspellende kleuren in de vorm van een paddestoel.

[ First opened as the Depression was nearly at its ending in 1937, El Rancho was from the beginning a gathering place for the stars. Attracted bij many films made in the region, El Rancho's guest register logged such greats as Spencer Tracy, Katherine Hepburn, Kirk Douglas, Alan Led, Humprey Bogart and Jack Benny. A thirsty Errol Flynn rode his horse into the bar, and Ronald Reagan slept beneath cool sheets at El Rancho long before he became a political figure. Bron: Route 66, the mother road - Micheal Wallis]

Rond half 2 sloaan we af bij Gallup en parkeren de auto bij het station om wat te gaan eten. Gallup lijkt niet al te groot en ook niet al te bijzonder. De eerste zaak waar we binnenlopen zie ik niet zo zitten. Echt gezellig ziet het er niet uit en ik wil wel ergens lekker zitten. Als je bijna al je zittijd in hotelkamers en in je auto besteed vind ik het des te belangrijker, om als je even ergens anders kunt zitten, in een leuke omgeving te zitten. We reden richting snelweg en besloten een fastfood restaurant te pakken mochten we niets vinden. Plots zag Petra iets liggen aan haar kant wat haar wel leuk leek en ik reed terug en parkeerde daar.

Het bleek een hotel te zijn met een restaurant en in het hotel hadden veel beroemdheden gelogeerd. Ook was het gezellig ingericht en ik was al lang blij dat we fatsoenlijk konden zitten. Mochten we ooit in Gallup overnachten dan is het zeker in dit hotel. Ik bestelde een John Wayne Burger. De eerste burger die echt goed smaakte in Amerika. De frieten zijn ook hier dik en niet van die MacDonald frietjes.

Na de maaltijd reden we verder over de snelweg richting Petrified Forest. Het zal ons eerste National Park worden en ik had me er erg op verheugd. Aangekomen parkeren we bij de ingang. We wassen de ruiten bij het benzinestationnetje dat er ook is. Dat is nodig ook. Vooral op de vakantiefilm zie je de ruiten van de auto elke dag smeriger worden. In de blokhut binnen is een winkeltje. We kopen er een pas dat ons toegang geeft tot alle nationale parken. Dat is 1 jaar geldig en goedkoper dan overal individueel toegang betalen. We krijgen een meevaller want als getrouwd stel (wij maken geen tegenwerpingen) kun je op één kaart binnen komen. Wij kijken het winkeltje nog eens door. Vanwege onze meevaller kopen we het bedrag dat we anders kwijt zouden zijn maar op aan prularia. Een route 66 DVD en een route 66 nummerplaat. Daarna rijden we het park binnen, niet echt wetend wat we moeten verwachten.



Als we bij het eerste uitzichtpunt komen worden we aangegrepen door de vlakke verte en schoonheid. Ik laat de foto's voor zich spreken maar de foto's vangen niet echt de uitgestrektheid van het landschap. Het was in ieder geval echt mooi.



Het eerste gedeelte is de painted desert, zo genoemd omdat allerlei kleuren hier aan de oppervlakte liggen. Aan het einde van het park is het Petrified Forest waar versteende boomstammen liggen. Bij het vierde uitkijkpunt waar je ook kan lopen merken we dat we in tijdsnood gaan komen. Jammer van de tijd die we verloren hebben in Sky City maar daar is niets meer aan te doen. Als we hadden geweten dat de Painted Desert en het Petrified Forest zo mooi zouden zijn hadden we meer tijd genomen maar helaas. De laatste uitkijkpunten racen we min of meer voorbij, effe op de rem, soms snel even uitstappen voor een foto en weer weg. De laatste plek waar de grootste boomstammen zouden liggen scheuren we ook voorbij. We zijn in tijdsnood en rijden meteen door naar het hotel. Bellen kan ook niet aangezien we geen telefoon meer hebben. Precies om 5 voor 6 parkeren we onze auto bij het hotel. We sprinten naar binnen. Als we bij de receptie staan wijst Petra de klok aan. Blijkt het vijf uur te zijn, we zijn weer een tijdzone gepasseerd.

We parkeren de auto voor onze hotelkamer, laden de auto uit, leggen de koffers klaar en ik sluit de laptop aan. Een kunstje waar we al handig in zijn geworden en alles is in een wip van tijd klaar en opgezet. Na iets langer in dan een uurtje in de hotelkamer te hebben doorgebracht besluiten we nog wat rond te kijken in Holbrook.



Echt veel te zien is er niet. Holbrook oogt niet al te groot, brede straten en verder is er niet veel te beleven. Wel ligt er naast ons hotel een wigwam hotel. Dat hotel bestaat dus uit betonnen wigwam'en als kamer met een oldtimer voor de deur geparkeerd. Wel leuk om eens te zien. We rijden nog wat rond maar het restaurant bij het hotel ziet er nog het leukste uit en we besluiten de auto weer terug bij het hotel te zetten en daar te eten.



We komen binnen in een typisch country en western restaurant en worden in een gezellige bankje gezet met op het tussenschot foto's en in het hout gebrande beschrijvingen van wie er op de foto staan. Notoire gangsters uit het wilde westen blijken het te zijn zoals William Boney alias Billy the Kid. Kijk je toch anders tegen aan als je weet dat het zich echt afspeelde in deze contreien. Boven de banken zijn koehoorns bevestigd en al met al is het een heel gezellig restaurant met een leuke sfeer. Het eten is ook goed evenals de bediening. Ik pak een Heineken erbij want ik hoef toch niet meer te rijden (drive, drink and go to jail is hier het motto en ook maar een pilsje kan je duur komen te staan) en zak lekker achteruit. Het wordt een leuke avond. We hebben de volgende morgen een drukke dag dus maken het niet te laat en zetten de wekker om zes uur.

Terug naar boven