Het was ongeveer 450 km naar L.A. en wilden dit alleen de snelweg rijden om toch nog een beetje van L.A. mee te krijgen. Net buiten Vegas zagen we borden van The Mad Greek, een Griekse diner die 24/24 uur open was volgens de borden. Het was voor ons allebei lang geleden dat we Grieks hadden gegeten en een welkome afwisseling op het fast food aanbod. Tweehonderd kilometer later (in Amerika worden attracties en restaurants al vroeg aangeven langs de snelweg parkeerden we bij de Mad Greek.
Naar de ingang lopend zagen we een paaltje met wat bordjes richtingen aan wijzen. Het bleek een wegwijzer te zijn dat las:
(pijl links) Los Angelas 220 miles
(pijl rechts) Las Vegas 150 miles
(pijl wijzend rechtsboven) Greek Island 10300 miles
Jammer genoeg had ik mijn fototoestel in de auto laten liggen en ik had geen puf om het alsnog te halen. Iets waar ik achteraf spijt van heb. Het bleek echt Grieks te zijn maar ook een echte Amerikaanse diner qua inrichting. Een leuke combinatie en het was erg lekker alhoewel de volledige griekse maaltijd wel zwaar op de maag lag. Ik vulde de cola bij en met een volle maag, maar wel ontzettend stinkend naar knoflook, vervolgden we onze route westelijk.
[ During the late 1800's the town of Calico was busting with prospectors searching for its mineral riches. Silver was king here and the Calico Mining District became one of the richest in the state. Born in March 1881, Calico could boast boomtown status, producing $86 million in silver, $45 million in borax and a town population of 1,200 with 22 saloons, China Town and "red-light district." Over 500 mines including the legendary Silver King, Oriental and Bismarck were the engines that drove Calico's great wealth between the years of 1881 and 1907. Like most towns of the early west, however, when the price of silver dropped from $1.31 an ounce to 63 cents during the mid 1890's, Calico became a ghost of its former self. The town officially died in 1907 with the end of borax mining in the district.
Bron: www.calicotown.com ]
Met een volle maag en weer wat opgeknapt maakten we weer wat kilometers richting L.A. Onderweg zag Petra in ons Route 66 boekje dat er een spookstadje niet ver van de snelweg lag, we hadden toch nog wel wat tijd dus waagden we het erop. We moesten entree betalen en ik was al bang dat we in een typisch Amerikaans geëxploiteerde, commerciële draak zouden wandelen maar dat viel mee. Het was een dorpje dat in eind 1800 aan zijn eind was gekomen en men had het min of meer in dezelfde staat gehouden als het was achtergelaten. Het was een typisch westernstadje, de volmaakte achtergrond voor de westernroman die ik een aantal dagen gelden had gekocht. Petra was ook erg in haar nopjes want een echt cowboy stadje bezoeken stond nog op haar verlanglijstje van deze vakantie en dat kon ze nu wegstrepen. We wandelden in de hitte op ons gemak door het stadje, alle huisjes bekijken en ondertussen wat van de geschiedenis lezend. Het was niet al te druk waardoor je beter een voorstelling kon maken hoe het moest zijn geweest in die tijd. We waren beiden blij dat we toch nog deze omweg hadden gemaakt.
Daarna was het weer snelweg, Route 66 was zoals gezegd geen optie wilden we nog wat van L.A. meekrijgen. Toen de de stadsgrens van L.A. passeerden wees het Neverlost systeem nog tachtig kilometer aan. L.A. is dan ook qua oppervlake de grootste stad van Amerika met vier stadsdelen die worden verbonden door de Interstate. Rond vier uur kwamen we aan in het hotel. Onze aankomsttijd viel me reuze mee, ook als je bekeek dat we toch van de snelweg waren afgeweken. Er was geen parkeergarage, alleen valet parking wat inhoud dat iemand anders je auto voor je parkeert. Bij de balie kregen we te horen dat onze kamer een verdieping lager was en door de ruime hal namen we de lift naar beneden. De kamer, die met gedeeltelijke oceanview in een van de meest luxe hotels van de hele vakantie bleek eigenlijk gewoon een kleine kamer te zijn met helemaal gen view, of je moet een betonnen muur en planten meerekenen. Als ik op mijn tenen ging staan kon ik inderdaad de oceaan zien en al met al een domper. Ik wilde er geen woorden aan vuil maken, ik was moe en wilde mijn laatste dag in L.A. aan betere dingen besteden dan me hier druk over maken. Petra, die zich een hele voorstelling gemaakt had van het hotel nam hier geen genoegen mee eiste dat we in ieder geval verhaal zouden halen. Een paar talloze telefoontjes later die steevast resulteerden in wachttijden van langer dan twintig minuten of contact verbroken worden liep ik maar naar de balie waar ze vertelden dat het inderdaad meer een gewone kamer was maar dat niets anders meer vrij was. Gedeeltelijke view was het toverwoord. We kregen nog wel een andere ruimere kamer aangeboden maar die konden ze in hun hol stoppen wat het mij betrof. Ik had anderhalf uur van mijn vakantie verpest en ik besloot me er niet meer druk over te maken en nog wat van onze laatste avond te maken.
Nadat ik ook had gedouched trok ik mijn slippers aan, die ik had gekocht in Vegas, dat met een spijkerbroek en een blouse. Nadat ik me had omgekleed liepen we via de achteruitgang van ons hotel naar het strand. We hadden geen haast, het was immers onze laatste dag en van L.A. konden we toch niet veel meer meekrijgen. We besloten een restaurantje te zoeken bij de pier en eerst wat te eten. Het was warm maar wel aangenaam, het was niet meer zo bloedheet als eerder die dag. De zee maakte ook dat het wellicht ook wat koeler aanvoelde. Na het gedoe bij het hotel wilde ik niet meer veel aan mijn kop en gewoon op ons gemak wat rondlopen voelde wel goed aan.
Bij het begin van de pier zagen we wel een gezellig restaurantje en verderop was eigenlijk niets te zien wat ons leuk leek dus liepen we een stukje terug, Het bleek een redelijk hippe tent te zijn met grote schermen waar sport werd uitgezonden. Een grote bar en tafels die waarvan het merendeel tussen zeven en negen werd weggehaald om het ook als uitgaansgelegenheid te laten fungeren. De obers en serveersters waren ook van het alternatieve soort wat bijdroeg aan het hippe imago maar het eten was wel degelijk heerlijk. Mijn spaghetti was een keer niet te gekruid maar gewoon (Europees) lekker en ook Petra vond haar garnalen met rijst het lekkerste wat ze had gegeten die vakantie.
We lieten een forse tip achter en liepen voldaan en moe terug. De zon ging onder en we keken vanaf de pier uit op het strand naar de typische Baywatch strandhuisjes. Ver kon je niet kijken want alles was geheveld in smog. Ondertussen liepen het al tegen achten en wilden we nog iets zien moesten we ons haasten. Voor mij had het niet meer gehoeven maar Petra wilde graag nog Hollywood Boulevard zien dus gingen we daar heen.
[De Hollywood Walk of Fame is de naam die is gegeven aan de stoep die langs Hollywood Boulevard en Vine Street loopt in Hollywood (bij Los Angeles), waarop meer dan 2000 grote kleurige tegels in de vorm van een ster zijn aangebracht elk met de naam van een beroemdheid uit de wereld van film, televisie, radio en/of muziek. Ter hoogte van Grauman's Chinese Theaterzijn bovendien enkele tientallen betonnen tegels waar diverse beroemdheden hun hand- en voetafdrukken alsmede een persoonlijke boodschap in het natte cement hebben achtergelaten. Bron: Wikipedia]
Ik was moe en ik reed voor het eerst in het donker maar toch deden we er niet al te lang over ook al pakte ik een verkeerde afslag. Gek hoe je een beeld van iets in je hoofd kan vormen en dat het in werkelijkheid heel anders blijkt te zijn. Dat was bij de Strip in Vegas het geval en dat bleek ook zo te zijn bij Hollywood Boulevard. Het was gewoon een brede straat net zoals ze dat allemaal zijn in de Verenigde Staten. Bij het voorbij rijden zag ik niet eens de sterren, waar de straat zo bekend om is, in het trottoir. We parkeerden de auto in een zijstraat. Op Hollywood boulevard was het nog heel druk met voornamelijk toeristen. Petra filmde van alles en zei me ook mijn fototoestel te pakken om wat foto's te maken maar in mijn slaapdronken toestand had ik daar niet veel zin in.Een paar dagen geleden had ik er nog veel voor overgehad om de reis een week langer te laten duren maar nu voelde ik dat ik die week toch alleen maar zou slapen. We liepen af en toe een winkeltje binnen en bekeken de sterren in het trottoir. Er waren af en toe wat straatartiesten maar het niveau was echt slecht. Ik liep gewoon Petra achterna die ook wel door had dat het de rest van die avond niet meer veel zou worden en we liepen niet veel later al weer terug naar de auto. Het contrast van arm en rijk werd weer heel duidelijk toen we een zwerver met z'n hele hebben en houden in een winkelkarretje een limousine zagen voorbijlopen. Ik had genoeg steden en dorpen gezien hier waar ik graag zou willen wonen maar L.A. hoorde niet in dat rijtje besloot ik.
Bij de terugreis besloten we dan toch nog een omweg te maken en het laatste gedeelte van Route 66 te doen. Dit was bijna op de route naar ons hotel en zo sloten we dan onze roadtrip toch nog af in stijl op de weg waarop het ook was begonnen. Van andere bekende straten zoals Rodeo Drive kregen we niet veel mee in het donker. Bij Santa Monica Boulevard aangekomen meende ik de gedenksteen aan Will Rogers, het officiële einde van Route 66 te zien maar we waren er al snel voorbij. Wel bleek het vlakbij ons hotel te liggen. Omdat het onze laatste dag was wilde ik, in het hotel aangekomen, toch nog te voet naar gedenksteen gaan. Morgen was onze dag van vertrek en ik wilde deze dag, de laatste dag op het einde van onze reis ook op dat punt staan, de einde van de route.
[Route 66 did not terminate on Santa Monica Boulevard at Ocean Avenue as an old photograph had indicated. The picture, as it happens, was a fake. After being extended from Los Angelas to Santa Monica in 1935, route 66 joined US101A on Lincoln Boulevard Southbound, ending at Olympic Boulevard. Sadly, that intersection and it's 1950 coffee shop are now fairly well trashed by the freeway. But route 66 has alwys been a highway of fantasy. So you are free, especially here in movieland, to choose your own ending in this adventure. Bron: Route 66 Roadside Companion]
Het was al donker maar nog steeds warm en we liepen over het spaarzaam verlichte strand en pier naar de gedenksteen. Zo vonden we tiental minuten later het bord dat officieel het einde van de route 66 aanduidde. Op deze laatste avond keken we verdwaasd, moe en uitgeput naar het eindpunt van onze reis. Een reis die 14 dagen geleden en 2400 miles oostelijker was begonnen en een diepe indruk had gemaakt. Ik hoorde de zee in de verte en keek door het donker naar de palmbomen.
Hier eindigt mijn verhaal. Natuurlijk zou ik over de terugreis kunnen schrijven en alles wat daarmee gepaard ging. Het inleveren van de huurauto. De vlucht huiswaarts waarbij ik eindelijk kon afscheid nemen van mijn vliegangst. De tussenstop in Memphis en onze aankomst op schiphol. Thuiskomen in een huis met twee katten die toch wel blij waren dat we terugkwamen, ook al liepen ze als eerste naar de voerbakjes alvorens hun knuffels in ontvangst te nemen. Maar dat doe ik niet. Hier, op de pier aan Santa Monica Beach, is het passend afscheid nemen.
Jeroen